Bir qoca bir omur yemir-icmir, boyuk cetinliklere qatlasaraq pul yıgır ve ev alır. Evi aldıgı ilk gun:Evim menim sen menim illerdir cekdiyim eziyyetin behresisen. Omur boyu senin ucun islemis, heyatımı tuketmisem. Ona gore senden bir xahisim var. Hec olmasa yıxılmazdan evvel mene xeberdarlıq et ki, ehtiyatımı gore bilim- deye seslenir. Evden ise hec ses cıxmır, qocada bunu razılasmanın ifadesi kimi anlayır. Bu anlasmanın ustunden bir il kecir. Bir gun pencere terefdeki divar catlayır. Qoca ora mala ile sement vurur. Sonra qapı terefdeki divar catlayır. Qoca orayada sement vurur. Bu minvalla iller kecir bir gun qoca isden eve gelende evin dagıldıgını gorur. Gorduyu menzere qarsısında cox uzulur ve evin xarabalıgına deyir: Ay evim, axı demisdim sene, yıxılmamısdan evvel mene xeber edersen-deye seslenir ve aglayir. Ele bu zaman xarabalıqdan bele bis ses yukselir: Ne edim, ay qoca. Ne vaxt agzımı acdım ki, sene xeberdarlıq edim, sen de bir mala sementle agzımı qapadın. Neticede de bele oldu!.. Heyatımızda eyni bu hekayeye benzeyir. Bir gun agaran saclarımız, bir gun xesteliklerimiz bunun bir gun biteceyinden xeber verir. Saclarımıza qocanın vurdugu mala kimi reng vursaqda, derman atıb xesteliklerimizi sagaltmaga calıwsaqda, bir gun oleceyik... odur ki Axirete hazir olaq!
Tarix: 19.11.2013 / 04:22 Müəllif: Akhundoff Baxılıb: 311 Bölmə: Maraqlı melumatlar