Məhəmməd səlləllahü əleyhi və alihi və səlləm
bir yetim saxlayırdı.Bu yetim Həzrəti cox
incidirdi,amma Həzrət bu cətinliklərə
dözüb ,yetimlə cox mehriban davranırdı.İllər
keçdi ,yetim dünyasını dəyişdi.Yetimin
ölümündən sonra Həzrət çox
agladı .Əshabələr Həzrətin bu cür çox
aglamagına təəcüb etdilər və nəhayət sual
edib dedilər:
-Ya Rəsul Allah ,sən öz ölənlərin üçün bu
qədər ağlamamısan.Bizim gözümüzün
qabagında bu yetim səni incidib,başına
müsibətlər gətirirdi.İndi isə yetim
öldü ,müsibətdən qurtardın ,bəs necə
vaxtdır ki,aglamaqdan niyə dayanmırsan?
Bunun səbəbini bizə başa sal.Həzrət
əshabələrə cavab verib deyir:
-Mən bu yetimdən cox xeyir
götürürdüm.Yəni Allahın bu cür əzazil
bəndəsini mənə verdiyi əzablarına dözüb ,bu
cür bəndələrlə mehriban olub .Onları yola
verdiyim ücün ALLah mənə cox savablar
verirdi.Bununla da Allahın daha cox sevgisini
qazanırdım ,nəzərində ucalırdım ,çox-çox
vəhylər alırdım .İndi isə o yetimdən
qazandıgım savabı heç bir əməl ilə qazana
bilmərəm.Yəni mənə əzab verən elə bir
haqsız qüvvə tapa bilmərəm ki,bu yetimdən
qazandıgım savabı mənə versin və ulu
Tanrımın nəzərində ucaltsın.
Həzrət Mühəmmədin s.ə. bu hədisindən belə
nəticə çıxartmaq olur ki,bu agır zamanda
qohumlar ,qonşular,bütün insanlar bir-
birinin xasiyyətlərinə dözüb ,yola
versinlər ,dolansınlar.
Tarix: 19.11.2013 / 04:22 Müəllif: Akhundoff Baxılıb: 56 Bölmə: Maraqlı melumatlar