Haqqinda.az

öyle zor kii!!

Henüz 6 yaşımızda idik ikimizde. Aile yakınlığımız çok samimi idi. Babalarımız beraber çalıştığından sık sık birlikte ve beraber geçiyordu zamanımız. Zaten okulda da aynı sınıfta idik. O bizim sınıf başkanımız idi. Babam sevdiğim kıza hep diyordu; seni oğluma alacağım.sen benim hem gelinim hem de kızım olacaksın,ikinize bir taksi alacağım beraber gezeceksiniz , sen tamam de hemen bileziğini alayım der, oda hep kızardı çocuk haliyle. Ama bu sevgi biz farkına varmadan gelişti. Çok değil bu olaydan bir yıl sonra babam vefat etti. Bizim maddi ve manevi yıkılışımız o zaman başladı. yaklaşık bu sıkıntılarımız 4 yıl falan devam etti. Bu arada biz bazen biraraya gelip konuşuyorduk. Ama ben onun yavaş yavaş benden uzaklaştığını, avuçlarımın arasından kaydığını farkedemiyordum. Ta ki annemle ablama gidin onu bir daha isteyin ve bir nişan yapalım dediğim güne kadar. Ama onun gözü İstanbulda idi. hep kaçtı benden. Ve şimdiki eşine gitti. Ben kahroldum. ama elimden birşey gelmişordu ki. Hasretimi gömdüm, hatta öldürdüm derken bir yıl sonra o kasabamıza geldi. Dünyam kararmıştı ilk görünce. Selamlaştık, yüzünde garip bir hüzün vardı. Öylece ayrıldık birbirimizden. Aradan yıllar geçti. hala ben onu unutamadım.unutamam da.