Haqqinda.az

Unutulmaz Bir öpüş...

Onu bir parkda yellencek sırası gözleyen bir qız uşağı olaraq tanıdım.
Cibinde bir ümid xeyallarının külekle reqs etmesini gözleyer bir halda idi.
Düşünceleri gözlerinden buludları oğurlamış, üzünü örten saçları qara ağ bir film kadrında bir öpüş olaraq qalmışdı.
Heyatın menasız tavıralarına qarşı güclü olduğunu gösteren baxışları ve yaşadıqlarını üreyine yavaşca basdıran bir çaresiz kimi idi.
Ağlamaq iki cür deyirdi heyat; ya ölenin ardından ya da çaresizliyinden.

O içinde öldürdüklerini çaresizliyin kefenine sarmalamış ağlamaları yağışlara duaların bexş etmiş biriydi. O gelib keçen illerin arasında bir uşaq olaraq qalmış ve böyümeyi qebul ede bilmemiş bir böyük idi.
Güclü, ezmli, qerarlı, romantik, kövrek…
kim biler hansı yollarda çıxmaz xeyallar saxladı da qaranlıq dünya bu denle tebessümlerine mesafe qoymuşdu.
Susdu bir an, semaya baxdı; Yağış yağır dedi sessizce, yağan torpağın qoxusu idi, gözlerini bağlayıb elece düşünmeye başladı.
Kimse meni men qeder anlamayacaq belke amma Tanrım bir az daha sebir dileyirem senden dedi ve dizleri üstüne çömüb itirdikleri adına verdiyi itkin elanları bir-bir yandırdı sessizce.
Bir ressamın fırçasından tökülen heyatın rengsiz yanı kimi idi bütün renglerin birleşib rengsizliyi qurduğu bir dünya.
Şeirlerin adına yazılmasında gecikilmişlik ve ilhamın adı ile qaynaşdığı ürekleri öpen bir öpüş idi.
Belke de mene bu dinclik veren tek gerçek idi ki heyata baxan gözlerim bir perde ile aralanmış ve çaresizliyin içinde çare olaraq parlayan gözlerde yazan böyük bir mena vardı.
İtib gedenler, gelenlerden üstün deyildirler…
Eslinde gözleri uşaqken itirdiyim palıdlarımı xatırladardı mene, ona baxdıqca heç bir şey hiss etmeyen duyğularım uşaqlığıma aparardı meni, ellerim cibimde uçurumun sahilinde izlediyim heyat idi onun adı.
O bir parkda düşüncelerini yellendirmek üçün sıra gözleyen kiçik bir qız uşağı idi.
Tanrının yaratdığı bir eser idi.
Ve bu eser heyat sehnemde en üst yerde bıçaqlı qalmışdı.
Bir yer var deyirdi oraya gedeceyem bir gün, özümden kenara, içimde bir yerler var.
Susurdu.
Gözlerinde saxladığı zamanın merhemetsiz yanını ve bir terefinden axıb geden an gelib deli olmasına sebeb olurdu. Qurbağanı bir öpüş ile şahzadeye çeviren nağıl qehremanı kimi idi.
Keslerin oxumadığı, oxuduğu anlarda bele qorxub yarıda buraxdıqları.
O tanrının yaratdığı bir öpüş idi.
Üreklerden öpenlerin nesili tükendiyi heyat parkında xülyalarını yellendirmek üçün sıra gözleyen kiçik bir qız uşağı o.
Haradasan deye zamanı sorğuladığım kiçik uşaq. Sessiz, narın, güclü, özünden böyük…
Bu menem...