1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə XX əsrin ən böyük faciəsi-Xocalı qırğını baş verdi. Yüzlərlə insan al qanına qəltan edilib qətilə yetirildi. Düşmən kini küdrəti içini yığıb kimsəyə aman vermədi. Kafir erməni həmin o dəhşətli gecədə ağbirçək anaya da güllə atdı, ağsaqqal qocaya da, südəmər körpəyə də. Düşmən amansız idi və xislətindəki bütün insani hissləri kənara qoyub quduz canavara dönmüşdü. O, türk qanına həris idi və bu qandan içdikcə hiddətlənir, ehtiraslı bir qüvvə ilə köməksiz ovunun üstünə atılır, insafın, mərhəmətin nə olduğunu bilmirdi. Onun qəlbində yalnız bir “istək“ alovlanırdı:Türk qanı içmək! Bacardıqca çox içmək türk qanı! Onun ulu babalarıda həmişə belə etmişdi-türk qanı içmək həsrətiylə yaşamışdılar. İndi o məkirli babaların kinli övladları bu istəyi həyata keçirirdilər. İnsanlıq adına yazılmayan bütün vəhşilikləri köməksiz insanların taleyinə qanlı güllələrlə həkk edirdilər. Körpə naləsindən, ağbirçək ana yalvarışlarından xoşhallanırdı bu kafirlər-ermənilər! Ermənilər doğurdanmı kafirlik edirdi həmin o günü? Ermənilər allah xofundan ehtiyat etmirdilərmi? Bir də kafirdə hansı insani hiss, düşüncə olur ki, allah adındanda ehtiyatlansın?
Tarix: 26.02.2013 / 20:53 Müəllif: *_*M_O_N_I_K_A*_* Baxılıb: 191 Bölmə: Tarixdə bu gün