Haqqinda.az

Zərrələr üz döndərə xurşidi-aləmtabdən,
Dönməyə üzüm mənim ol qaşları mehrabdən.

Tərk edə üz sürtməyi ruyi-zəminə aftab,
Çöhrəyi-zərdim mənim dür olmaya ol babdan.

Uyqudan açılmaya hər şəb kəvakib gözləri,
Xabə varmaq gəlməyə bu çeşmi-pürxunabdən.

Pənbəyi-daği-məlamətdən ola pirahənim,
Nar puşiş qılmasa xakistəri-səncabdən.

İstərisən eyni vəslə irməyi, sərgəştə ol,
Böylə fəhm etdi Xəyali nəğməyi-dulabdən. Ardı »

Çox şadəm, əzizim, mənə hərdən nəzərin var,
Sevda bağına xoş qədəmin var, güzərin var.

Küyində ciqərsizlərə yer yoxdu deyibsən,
Əhsən sənə ki, öylələrindən həzərin var.

Yandır sən üzərrik yerinə aşiqi, çünki,
Mütləq bu gözəllikdə sənin bədnəzərin var.

Yığma başuva aləmi fəryad edib, ey dil,
İl pis gəlir ildən-ilə bundan xəbərin var?

“Mən şairəm”-hər yerdə deyirsən bunu, Yasin,
Dildarına bəs layiq olan bir əsərin var? Ardı »

Yenə asudə ikən uğradım bir şuxi-zibayə,
Üzü gül, arizi mül, zülfü sünbül, çəşmi şəhlayə.

Üzü sahir, özü zahir, gözü can almağa mahir,
Görən bir baxışın verməz onun dünyavü üqbayə.

Dəhanın var-yox sirrini bilmək xeyli müşküldür,
Əcəb mahirdir ol əyyar hər elmi-müəmmayə.

Baxanlar qamətindən rəmzlər anlar qiyamətdən,
Görənlər şəkli-əbrusin, dəxi baxmaz yenə Ayə.

Yer üzrə durmadı, getdi, səmavatı məqam etdi,
Ləbi ecaz rəmzin göstərən dəmdə Məsihayə.

Götürsə gün cəmalından bulud kimi qara zülfün,
Sərasimə Züleyxa tək çıxar Yusuf təmaşəyə.

Dodağından soruşdum ağzının mən var-yox sirrin,
Bu nazik nöqtəni sorma, düşər qan,-dedi-ortayə.

Alır feyzi-nəzər bəhrini Aşiq tutsa damanın,
Tapar sərriştəsin, yetsə əli zülfi-çəlipayə.
Məhəmmədbəy Ardı »

İstədi mən tək yana dəhrdə pərvanə də,
Eh, görəsən gördü nə mən dəli-divanədə?

Üz çevirib getmisən, həsrət üzür qəlbimi,
Əhdə vəfa görmədim eşqinə biganədə.

Bənd elədim qəlbimi zülfü-pərişanına,
Dəstələdin zülfünü, getdi ürək şanədə.

İçməyə eşqin meyin adət edib bilmişəm,
Yoxdu bu ləzzət düzü məscidi-qəmxanədə.

Gül nəfəsin dəydimi əsdi ürək telləri,
Bənzərini görmüşəm tir-tir əsən nanədə.

Yandı Kərəm, çöllərə Məcnun adını həkk edib,
Mən dəliyə yoxdu yer indi bu viranədə.

Eşqimiz əfsanəyə döndü, gəzir elləri,
Bəs niyə “Məmməd” adı yoxdu bu əfsanədə? Ardı »

Aləmdə sənin tək gözəl afət ola bilməz,
Bir qeyri gözəldə bu lətafət ola bilməz.

Hüsnünlə bütün aləmi heyran eləyibsən,
Heç kimdə belə cazibə, qamət ola bilməz.

Gül çöhrənə heyrətlə baxır lalə, qərənfil,
Gülşəndə də, ey gül, bu təravət ola bilməz.

Hicranə, dedin dözməlisən vəsldən öncə,
Bundan daha layiqli şərafət ola bilməz.

Sevdayə düşəndən elə əvvəl də bilirdim,
Aşiq olanın başı səlamət ola bilməz.

Başdan çıxarıb əqlimi eşqin, dəli etmiş,
Divanədə dinclikdən əlamət ola bilməz.

Ver Yasinə rüsxət gəlib öpsün ayağından,
O gül dodağından hələ söhbət ola bilməz. Ardı »

Dedim: -- Ölləm, gözəlim, rəhm elə tədbir eylə,
Dedi: -- Əvvəlcə bir öz dərdini təsvir eylə.

Dedim: -- Ey gül, nə gözəl xəttü xalın var, bəh-bəh,
Dedi: -- Get bircəciyin cəhd elə təfsir eylə.

Dedim: -- Hicranə nə cür tab eləyim, yol göstər,
Dedi: -- Get sövdələşib səbr ilə əl-bir eylə.

Dedim: -- Eşq içrə bu can verməyi kim dəb saldı,
Dedi: -- Çox sorğu-sual eyləmə, təqdir eylə.

Dedim: -- Ey gül, nə qələtdir elədim, əfv eylə,
Dedi: -- Məcbur eləmişdim səni təqsir eylə?

Dedim: -- Axir bu qəmin can evin alt-üst etdi,
Dedi: -- Vaxtın verilib, get onu təmir eylə.

Ardı »

Sərkəştə könlümün yenə min müddəası var,
Qovğalı başımın nə bəlalı bəlası var.

Bir dəm şikəstə könlüm açılmaz, səbəb nədir?
Gəl gör, zəmanənin yenə bir macərası var.

Namehribanı gör, kedib əğyar ilən gəzər,
Yarəb, kimin bu tərzlə bir bivəfası var?

Sərrafi-əql ləli-ləbin müştərisidir,
Can nəqdini nisar qılıbdır, bəharı var,

Bəhm eylə, tərk qıl belə sevdanı, ey fələk,
Kim, bir xətərli mərhələdir, çox cəfası var.

Tənha bilib vücuduma qəsd etmə, ey könül,
Yüz min bəlayi-dövr kimi aşinası var.

Ey Əndəlib, naleyi-bicadən əl götür,
Gəl gör, bu gülşənin nə əcayib səfası var.
Əndəlib Qaracadaği Ardı »

Qoyubdu başə o sərvi-səhi külah əyri,
Qaş əyri, zülfi-siyəh, əyriyü nigah əyri.

Mən eylədim qaşa aşiqlər içrə səcdə, vəli,
Görülməmişdi cahan içrə qibləgah əyri.

Şikənci-səy ilə olmadı bəxt, tale-rast,
Çıxıbdı çünki bu xilqətdən ol giyah əyri.

Dadızdırı mənə zəhri-əcəl kərahətsiz,
Gələndə qəmzən oxu xah rast, xah əyri.

Günüm qaradırü könlüm şikəstə, qəddim-xəm,
Nə qədər vardır ol türreyi-siyah əyri.

O sərv qamətə yox, heyf istiqaməti-xub
Ki, vardır aşiqilən gah rast, gah əyri.

Qərəz, Ziyai tək axırda görmədi mənzil,
Fəzayi-eşqdə hər kəs ki, getdi rah əyri. Ardı »