Haqqinda.az

Gidecek yerim olsa!!

Edirne yavaş yavaş ürkütücü kışın tüm haylazlığından kurtulmak üzere.Ama yeni muzırlık kapıda:bahar.

Her mevsim adının hakkını verircesine kendini hissettiriyor Ankara dakine.Şimdi bahar,kışın sıcak kalorifer sıcağını emmiş,oturmaktan ve yatmaktan usanmış bedenlerimize,bir delikanlının yerinde duramazlığını,genç körpe bir kızın masum al yanakları kıvamında sunuyor yeniden doğuşunu hayatın ve doğanın.

Ankara...Tunalı Hilmi Caddesi...Perşembe...Saat dokuz.Ağzımın kenarında dudaklarımın arasındaki tükürükle sevişiyor sigaram.Dumanı ruzgarda doya doya özgürlügünün tadını çıkaran bir uçurtma kuyruğu gibi kıvrıla kıvrıla yükseliyor;az sonra da oturduğum masanın hemen üstünde tavana yakın dağılıp ardında sadece benim anlayabileceğim bir koku bırakıyor.Tıpkı senin de beni bırakıp gidişin gibi sevgili.

Bu yanlızlığımın başkentinde,benim ama sadece benim hissedebileceğim bir boşluğu bıraktın ardında...Ve bu boşluk bile buram buram sen kokuyorsun.

Bir yudum daha aldım kadehimden sana dair herşey gibi.Seni düşündükçe daha da zorlaşıyor işler.Çok basit tek bir fırt bile alışım sigaramdan biraz daha itiyor beni sana.Ve ben nereye gitsem,ne yapsam seni buluyorum karşımda.Her yudumda kendi kıskacımda tıkanıyor gidişinin resmine esir tutuluyorum,kendi mantık hapishanemde.Anladım gidecek yerim yok,nereye gitsem sensin.Senden kaçtığımı sanma,gitmekten yorulduğum o an anliyorum ki senden gelip sana gidiyorum.Sende mola verip sana doğru tekrar yola koyuluyorum.

Azalıyor içkim,sigaram sönmek üzere;anılar bir bir sıralanıyor zihnimin en mukaddes köşesinde.Sana dedim ya öyle böyle değil seni sensiz yaşamak,rolleri dağıtmak ve dudaklarımın ucuna sigaramdan daha ustaca aşk repliklerini yerleştirmek.Olmuyor,sensiz eksik kalıyor ben,oyunumuz ve Ankara.Sen gittin ama ben kaldım.Gidecek yerim olsa gitmezdim yine de.Çünkü biliyorum ki yokluğun adam edecek beni,aşk etmedi bir kere.