Haqqinda.az

bir gün kalbimdende silerim

Nasıl anlatacağım, lafa nereden başlayacağım bilmiyorum. Duyar gibiyim "Yine mi İnternet aşkı" itirazlarınızı. Ama benim için yeniydi. Hem de sanırım bir 10 yıldan beri ilk kez aşık olmuştum. Son 4-5 yıldır hiç bir adamın bana " aaaa ne hoş " tepkisi bile uyandırmadığını da eklemeliyim. Kendimden ümidi kesmek üzereydim yani.

İnternet'te tanıştık onunla. Aynı dili konuşuyorduk. Aynı dünya da yaşıyorduk. Aynı şeyleri önemsiyor aynı şeylerden nefret ediyorduk. Komik ama takıntılarımız bile benziyordu. Baştan çok eğlenceli bir, benden bir arkadaş buldum zenginleştim diye düşündüm. Sonra beni yaşadığı şehre davet etti. Hiçbir sakınca görmedim gitmekte. Dedim ya kalbim temizdi çünkü(!)Ve hangi çılgın ben de başka şeyler uyandırabilir di ki? Sabahın köründe uykulu gözlerle karşıladı beni garda. Ben de hala her şey normaldi. Gezdik tozduk bütün gün. Bana yabancı olan o şehrin kitapçılarını dolaştık. Yemek yedik. Birbirimizle şakalaştık. Eski aşklarımızı anlattık birbirimize . Birbirimize akıllar verdik. Sevdiğimiz şiirleri okuduk. Bir gece kalacaktım, zaten ne olabilirdi ki 36 saatte. Oldu ama. Hem de kocaman bir aşk geldi oturdu yüreğimin en sakladığım bir yerlerine.

Akşam oldu sonra. Ve ben fark ettim ki artık gözlerine bakamıyorum. Hem de sadece onu seyretmek isterken. Anlattıklarını dinleyemiyorum. Hem de bir tek onun sesi varken dünyamda. Anlamıştım artık bana olanları. Bana olanlar olmuştu yani. Üstelik o kadar hazırlıksız yakalanmıştım ki. Onda da bir şeyler oldu sonra. Onun da gözleri yere indi. Sonrası malum. Ben bilmem kaç bin yıldan sonra ilk kez seviştim biriyle. Hani bazen kendinize yukardan bir kamerayla bakar gibi bakarsınız. Ve şaşarsınız gördüklerinize. Aynı öyleydi işte. Aynı öyle. Dokundum ona. Kokusunu içime çektim sanki biliyormuşum gibi bir daha asla o kokuyu duyamayacağımı. Benim şehrime gelme planları yaptı. Nasıl olacağını konuştuk. Ama o sonra huzur içinde uyudu. Ve ben kendimi yapayalnız hissedip kaçtım yanından sessizce.

Sonra sabah oldu. Kendimi seviyordum. O doğru insandı. O bendim. Yıllardır içimde saklayıp büyüttüğüm her şeyi verebileceğim insan. Döndüm o gün kendi şehrime. Yaşasındı, ne güzeldi., hayat ne anlamlıydı, çiçekler ne güzel kokuyordu.

Heyecan içinde eve geldim. Bilgisayarımı açtım yüzümde kocaman bir gülümseme . Beni bekliyordu. Beni bekliyordu. "Nasılsın" dedi. "Harikayım" dedim "Sen nasılsın?" "Ben çok iyi değilim" dedi. Sonra da bana bir sürü şey daha söyledi. Hiçbirini hatırlamak bile istemiyorum. Sadece olmayacaktı. Hiç bir şey olmayacaktı.

Şimdi ne mi yapıyorum? Hiç. Hala onun için fallar baktırıyorum. (inanabiliyor musunuz ? Benim gibi bir materyalist) Birisi bana iyi bir şey söylediği zaman ona yoruyorum. Hala hep onu düşünüyorum. Gözlerimi kapayınca onu görüyorum. Öbür şehirde yaşadıklarımı an be an düşünmekten kendimi alamıyorum. Keşke başka biri daha olsaydı yanımda orada. Çünkü artık gerçek miydi ben mi kurguladım emin olamıyorum.

Hala çok canım yanıyor. Canım çok acıyor. Herkese onu anlatmak istiyorum. Sadece ondan bahsetmek.(Zaten sanırım bunu yapamadığım için size yazıyorum.) Saatlerce ağlamak istiyorum. Tedavi olmalıyım. Yardıma ihtiyacım var diye düşünüyorum. Bu gece ona bir mesaj attım. Cevap bile vermedi. Ve ben de Zeynep gibi "Sildim seni listemden" dedim ona. "Rica ederim. Bir şey değil." Bir gün kalbimden de silerim diye düşünmeye çalışıyorum.

Yaşarım ben bunu be. Yaşarım da, aşarım da. Değil mi.....?