Haqqinda.az

Kalbimi Açtım Sana Belki Duyarsın Diye....

Neden ben diye bir şey sorma… kim bu Mehmet ne yer ne içer anlatayım….
08 Mart 1985 yağmurlu bir Cuma gecesinde Bergama hastanesinde gözlerinde yaşlarla açmış. Açmış ama sen sor nasıl açmış. Doktorlar ilk etapta bebek ölür anne %50 yaşar demişler. Babaanne de almış getirmiş eve. İlk 6 ay babaanne kucağında ve bi damla anne sütü içmeden geçmiş. Sonra ailenin en kıymetli evladı oluvermiş. Küçük tefek kazalarda Azrail ona hayatın ne demek olduğunu anlatmaya çalışmış. Sonra lise derken üniversite çıkmış. Tabi o sıra aile ile başlamış problemler. Derken 18 yaşında Azrail bi sürpriz yapıp hayatı daha iyi anlamasını sağlamış. Babasını koparıp almış. Sonra yokluğun hayatın acının kısaca babanın ne demek olduğunu anlamış. Bayramların öteki yüzünü görmüş. Yada en mutlu bi gün düşün…. Mesela düğün. İnsan tüm sevdiklerinin arasında aradığı tek kişiyi düşünmüş Mehmet. Sonra bunalmış bi gece. Yaşadıkları karşısında yenik düşmüş hayata. Beklide o gece ölüm ona daha güzel daha çekici gelmiş. İntihar etmiş. Ama Azrail gülmüş ve daha çok toysun demiş. Dile kolay 21 sene bıkmış hayattan. Neresi toy ki bu çocuğun. Hem kimin umurunda.
Ümitlerini bi paket yapıp 21 sene önceye göndermiş. Doğmadan önceki günlere. Bazen bunalır bazen coşar. Sen sadece sempatik yada mutlu yanını görürsün mehmetin. Ama içinde kopanları bilmezsin. Bilme. Ne fark eder ki bi Mehmet acı çekiyor. Kader böyle yazmış böyle gidiyor. Daha sonraları çok içerdi. Bazen evinin yolunu unutur sığınacak tek kapısı halasına kaçardı. Bitmiyor hiç gönül dertleri. Askerlik bitmiş bi dala tutunmaya çalışmış ama elini uzatırken o dal kopuvermiş. Hayatında yaşayacağı bi gün daha gitmiş. Ama o dal her gün hiç kopmamışçasına koca bi ömür gibi gözlerine bakıyor. Belki bi melek ama sözleri Azrail’den daha acı verici. Dünyada kaç ölüm kaç zulüm var bilemezsin. Bilme. Ben uğrunda içimde ne umut öldürdüğümü hiç bilme. Sen bir gece yastığa başını koyduğunda sadece düşün. Ben uğrunda ömrümü hayatımı yüreğimi koymaya hazırım. Baştan kaybetmişleri oynamaktan bıktım artık. İz bırakanlar hiçbir zaman unutulmaz. Beklide beni hayata bağlayan tek sebepsin. Nerden biliyorsun bi heves değilde kalıcı olmadığını. Bu kez ben hayatı değil hayat beni kaybedecek…
Kusura bakma senide boğmak istemem. Bazen böyle coşuyorum. Ama hep bi umut sana dair küçücükte olsa var bir yerlerde. Belki hiç çıkmıyorsun. Belki hep ben arkam dönükken geçmişmidir diye bi soru işareti. Yada çıkarken karşılaşma heyecanı… yaktım artık gemileri. Dur ve düşün. Hayal et…sen ağlama diye her gece her şarkıda ben ağlıyorum senin yerine…
Her zaman her dakika düşünüldüğünü de unutma. Gece yastığıma koyunca bitiyor düşlerimin mesaisi. Çektiğin acıların pişmanlıkların hesabını benden çıkarma. Bende erkeğim. Ama seven… istesen yüreğini tek hamlede koparıp bağrından avuçlarına verebilecek bi erkek.
Evet demenin ne demek olduğunu da iyi bilirim. Ama senden önce kimse duymadı kimse görmedi kimse okumadı bu soruyu… bırak ta senden sonra da kimse duymasın. Bırak ta senden sonrası olmasın…
Tükeneceğiz hepimiz. Kim kalıcı ki bu dünyada. Bi gece kaymasa gökyüzünden bir yıldız… bir melekte ne olur hayır demese… şimdi ey Allahım sen duy sesimi… ben verdiğin bu canı bi meleğin gözlerinde unuttum. Ben onu yüreğimle sevdim… o hissedemiyorsa o duymuyorsa bu sesi sen duyur… duymam diyorsa neye yarar yaşamak gel al sen bu canı… kim bu melek dersen eğer bu satırlarımın baş harlerine bak…