Haqqinda.az

Həyat uzun bi marafondur. Həm də hər addımda yeni bir başlanğıca imza atacağımız bir marafon. Hətta, bu uzun marafona «həyat marafonu» da desək, yəqin ki səhv etmərik...Əslində isə «marafon» sozü Qədim Yunanıstanda spartalılar və yunanlar arasında baş verən Marafon Meydanında baş verir və bu müharibədə yunanlar qalib gəlir. Müharibə qurtarandan sonra bu qələbəni Afinaya xəbər vermək lazım gəlir. Ancaq bu meydanla Afina arasındakı məsafə 42 kilometrdir. Bunun üçün yunanlar bir əsgər yollayır və bu məsafəni qaçaraq(üstəlik də, dayanmamaq şərti ilə) qət edir. Ancaq bu onun son vəzifəsi olur və son nəfəsdə «Biz qalib gəldik!» — deyərək ölür. Sonralar isə bu məsafə Ardı »

Qapını açıb içəri girdi. Qaranlıq idi. Əlini uzadıb işığı yandırmaq istədi.

— İşıqlar sönüb-yan otaqdan anasının səsi gəldi.

Otaq dəhlizə nisbətən işıqlı idi. Yorğun halda divanda oturdu. Birdən yadına nə düşdüsə, hövlank ayağa qalxıb mətbəxə cumdu. Soyuducunu açıb buzluğa baxdı. Gördüyü mənzərə qarşısında bütün bədəni süst düşdü. Anası yaxınlaşıb qorxa-qorxa buzluğa boylandı.

— Bağışla qızım, mən tamam unutmuşdum onu. Bir də bütün binada işıqlar sönüb, heç aparıb qonşunun da soyuducusuna qoya bilməzdim.

O heç nə eşitmirdi sanki. Barmaqlarının ucu ilə suya dönmüş qartopusuna baxırdı. Səssiz ağlayırdı…

Çoxdandır sevirdi onu. Onu ürəyinə möhürləmişdi, boğazına kilidləmişdi. Eləcə səssiz-səmirsiz sevirdi. Cəsarəti çatmırdı deməyə-onu birdəfəlik itirməkdən qorxurdu. O, qıza heç Ardı »

…Heç nə demədi. Çünki mən, bəlkə də həyatımda ilk dəfə anama yalan danışmağa məcbur olmuşdum. Odur ki, ağlıma gələn ilk qrup yoldaşımın adını çəkərək, onun məni doğum gününə dəvət etdiyini deyəndə, anam heç bir söz söyləməyib, bu xəbəri sakitliklə qarşıladı və mən vaxt itirmədən evdən ayrılıb, ilk avtobusla Bakıya yola düşdüm. Bütün yolboyu növbəti uğurun izində olduğumu xəyal edərək, bu günlər ərzində baş verən hadisələri analiz edib, müəyyən bir nəticəyə gəlməyə can atırdım, amma etiraf etməyə məcbur idim ki, bu, hüquq fakültəsinin üçüncü kurs tələbəsi üçün, ilk müstəqil iş kimi o qədər də asan deyildi. Elə ona görə də, hər an Ardı »

Tebriz Agayev ve qara geyimli adam eyni unvanda, yeni xarabaliqda dayanmishdilar. Tebriz aciqla, yuksek sesle danishirdi: - Sen ne etdin, axmaq? Qara geyimli adam ellerini teeccub elameti olaraq yana achdi. Tebriz daha da hiddetlendi: - Nece yeni, neylemisen? Tamara yerine Yeganeni oldurmusen. Sene dedim axi sehve yol verme. SHalvarinin sol cibinden mobil telefon chixarib qara geyimli adama verib dedi: - Bu telefonu gotur get. Bundan sonra, bununla bizden melumat alib, bize melumat vereceksen. İkilikde gorushmeyimiz daha tehlukelidir. Get ve menden xeber gozle. Qara geyimli adam bir soz demeden mobil telefonu alib, uchuq evlerin arasinda gorunmez oldu. Tebriz Agayev diger cibindeki qurgunu Ardı »

Bir vaXtlar, bütün duyğuların yaşadığı bir ada var idi. Xoşbəxtlik, Kədər, Qürur, Sevgi və başqa bütün duyğular. Bir gün, adanın batmaqda olduğu duyğulara xəbər verilir. Bu xəbərdən sonra bütün duyğular adanı tərk etmək üçün hazırlaşır. Sevgi adada ən sona qalan duyğu olur, çünki mümkün olan ən son ana qədər gözləmək istəyir. Ada batdığı zaman Sevgi kömək istəməyə qərar verir. Zənginlik, çox böyük bir gəminin içində Sevginin yanından keçir. Sevgi

— Zənginlik, məni də yanına alarsanmı? deyə soruşur. Zənginlik

— Xeyr, olmaz. Gəmimdə çoxlu qızıl və gümüş var, sənin üçün yer yoxdur. deyir.

Sevgi, çox Ardı »

1957-ci ildə Amerikanın cənubuna araşdırma aparmaq üçün baza quran Nasanın ekspeditorlarını bir gün azyaşlı qırmızıdərili uşaq görür və qaça qaça uzaqda olan düşərgələrinə gedib babasına xəbər verir.
-Baba, ağ adamlar gəlib, aşağıdakı vadidə gördüm… Çoxdular və nəsə edirlər. Yaşlı qırmızıdərili fikrə gedir..Əsəbi halda
-Onlarla danışdın?
-Xeyr, məni görmədilər. Mən böyük təpənin üzərindən onları izlədim.
-Onda səhər yanlarına get və orada nə axtardıqlarını soruş.
Kiçik qırmızıdərili ertəsi səhər yola düşür. Ekspeditorların yanına çatır və ağ adamlardan birinə:
-Burada nə edirsiniz? deyə soruşur
Ağ adamlardan bir neçəsi uşağın başını tumarlayaraq gülümsəyərək:
— Gecələr səmada parlayan bir şey var ha, biz burdan onu seyr edirik. Ardı »

Artıq neçə gündür ki, yaşayıram
«Anamın qarnında oturmuşam, doqquz aydan sonra doğulacağam. Anam məni sevir, qayğımı çəkir. Tez-tez həzin musiqiyə qulaq asır və mən də onunla birlikdə həzz alır, çox vaxt da elə musiqi dinləyərək yuxuya gedirəm. Hər axşam atam işdən gəlir. Anamı qucaqlayır və yaşadığım qarnı sığallayır.
Bilirsinizmi, mən doğulanda dünyanın ən bəxtəvər ailəsi olacağıq — axı mən onları çox, lap çox sevirəm! Anam vaxtının çox hissəsini evdə keçirir. Amma günorta saat 1-dən axşam 5-dək məktəbə gedir. Onun indi çoxlu şagirdləri olmasa da, uşaqlar anamı lap çox istəyirlər. Eyb etməz, mən doğulandan sonra anamı indikindən də artıq sevəcəklər.

Məktəbdən qayıdandan sonra Ardı »

Gece saat 2-idi, 1-e işleyirdi. Televizorda uzanib divana baxirdim. Sesime qulaq geldi.. Tez qapini açib pencereden çixdim. Ati çiynime salib, tufengi goturub baga getdim. Gordumki, ogru siqarete soykenib stolba çekir. Gordum erik ogru yiğir. Elimi polise atib telfona zeng etdim. Polisler gelib maşini goturub ogruya basdilar. Gordum sakitçilikdir. Getdim televizorda oturub divana baxdim. Ardı »