üzüntü...
Zamanın birinde,tek oğlunu kaybetmiş bir kadın üzüntüden kendini alamıyordu.Gözyaşları bile artık akmaz olmuştu.Oğlunu yaşama döndürmesi olanaksızdı ama en azından acısını dindirecek çareler aramaya koyuldu.İşin içinden çıkamayınca bir bilgenin yanına gitti ve durumunu anlattı.Bilge de ona "Acını dindirmenin tek yolu var."dedi."Eğer bana,yaşamında hiç acı tatmamış bir evden bir tutam tuz getirirsen,derdine çare olurum."
Kadın heyecanla bilgenin yanından ayrıldı ve hiç vakit kaybetmeden ev ev dolaşmaya başladı.İlk evin kapısını açan gence,
"Ben hiç acıyı tatmamış bir ev arıyorum.Acaba doğru yerde miyim?"diye sordu acılı kadın.Kapıdaki genç sıkıntılı bir ifadeyle "Maalesef teyzecim."dedi ve başlarından geçen üzüntülü olayları anlatmaya başladı.Çaresiz kadın,kapı kapı dolaşmaya devam etti ama her çaldığı kapıdaki kişi,ne acılar çektiklerini anlattı.Acıyı tatmamış bir ev yoktu ve hatta duydukları,kendi acısından bile daha büyüktü.Bunun üzerine kadın,biraz duraksadı ve "Demek ki çatılar,ne sıkıntıları örtüyormuş,bunlarınki benimkinden de kötü"diye içinden geçirdi.Kadın,bundan sonraki yaşamını,insanlara yardım ederek geçirmeye karar verdi.
Artık o günden sonra,kadın,başka insanların dertleriyle öyle meşgul oldu ki,kendi acısını bile unutacak duruma geldi.Böylece üzüntü,kendi yaşamından sıyrılıp gitti.
kimsenin neler yaşadını bilmeden hayatın güzelliğini anlayamazsınızz..
Tarix: 19.11.2013 / 04:08 Müəllif: Akhundoff Baxılıb: 203 Bölmə: Sevgi varmı?