Haqqinda.az

ÖLÜM BİLE AYIRAMAZ

zaman gelmişti artık. genç kız göz yaşlarını silerek çıktı odadan. hep bu günün hayalini kurmuştu. ama istemiyordu artık bu hayalin gerçekleşmesini. eksik yada yanlış bişey vardı. hep kendini bembeyaz bir gelinlik içerisinde alkışlar arasında nikah masasına doğru ilerlerken ve haykırarak iyi günde kötü günde ölene kadar sevmeye yemin ederek EVET demeyi hayal etmişti. ama şimdi istemiyordu. sevdiğinin yokluğu bütün hayallerini yıkmıştı.peki neden yoktu emresi bitanesi nefesi. haber alamamıştı emresinden bir yıldır. sevgilisinin annesine bıraktığı nota hala anlam veremiyordu.neden beni azda olsa seviyorsa beklemesin. yeni bir hayat kursun demiş çocuğunada emre ismini koymasını istemişti. neden niye diye soruyordu hep kendine. hani hiç ayrılmayacak hep beraber olacaklardı.sahilde cafede parkta hep kurdukları evlilik hayallerine ne olmuştu. yalanmıydı hepsi. hayır yalan olamazdı. emre yalan soylemez diyordu ciddileşerek. peki nerede emrem hani diyordu sessizce konuşarak.ölmek istiyordu. emrem olmadan yaşamamın anlammı yok diyor ama yapamıyordu.söz vermişti emresine.ne olursa olsun hayata devam edeceksin diye söz verdirmişti emresi.ama hiçbişeye anlam veremiyordu.yavaşça ve titreyerek merdivenlerden nikah masasına doğru inmeye başladı.ağlıyordu hıçkıra hıçkıra. herkesin mutluluk sandığı gözyaşı aslında büyük bir aşkın acısını damlatıyordu gözlerinden. ve bir el uzandı koluna. bu emrenin en iyi arkadaşı ve kendisinin doktoruydu. eşlik edecekti doktor en iyi arkadaşının sevdiğine ve kendi hastasına nikah masasına kadar. yavaşça hasretin kulağına fısıldadı
emre seninle hep yanında ve kalbinde.
hasret şaşırdı bu söze.
nasıl yani hani nerede yanımda.bırakıp gitti işte her erkek gibi dedi.
doktor devam etti.
hatırlıyormusun bir yıl önce geçirdiğin kazada tek yaşama şansın yaşayan birinin kalbiydi ve bulunmuştu. kimindi bu kalp hep sormuştun. hep merak etmiştin. kimse soylemedi. soyleyemedi. tekrar ölüme yakın olmanı istememiştik. çünkü kim olduğunu bilirsen yıkılacağını biliyorduk. kalbini sana veren bizede söz verdirmişti. söylemeyin ne olur diye.
hasret sus diye bağırdı doktora.
emrem diye ağlamaya başladı bağırarak.
emresi kalbini hiç düşünmeden hasretinin yaşaması için vermişti. iste canımı vereyim sevgilim derdi hep. ve vermişti sevgilisi için canını.
hasret ağlayarak koşmaya başladı. kalbi hızlandı.koşma diyor ama duramıyordu.kalp emrenin kalbiydi. koşmasını önlemek istiyor ama başaramıyordu.durduramadı hasretini. koşarak hep oturdukları sahile geldi.düşündü son kez hayallerini. ama hayaller paramparçaydı. bağırarak senin için yaşıyordum emrem.sen yoksan bende yokum bu dünyada dedi.ve bembeyaz gelinliği ile atladı suya.biraz sonra bir el uzandı. bu elin sıcaklığını tanıyordu. bu emresinin eliydi. gökyüzünden uzanmış hasretini tutmuştu ellerinden. önce gözgöze bakıştılar ve ikiside aynı anda ÖLÜMDE AYIRAMADI BİZİ SEVGİLİM dedi.


şimdiki zamanda her önüne gelene aşkım diyenlere gelsin.
aşk sizin ağzınıza yakışmayacak kadar alçak bir söz değil.aşk bizim aşkımız. aşk hasret ve emre demek. bir daha aşk kelimesini ağzınıza alıp ta bizim aşkımızı kirletmeyin.