Haqqinda.az

çok geç artık sevgilim

aşk herşeye rağmen yaşanır diyenlerdenim............
21 yaşında bi genç kızım.hayatım çok renkli geçmesede yinede güzel geçti herşeye rağmen...aşka inananlardanım...tam gençliğe ilk adım attığım yıllardı bide liseli olunca daha bi başka oluyo hayat deli dolu...işte tam o sıralarda karşılıksız bi sevgim vardı bizim mahalleden 1 yıl boyunca öyle sevmiştim onu.sevmeye devam ederken biriyle tanıştım yolda arkadasla gezerken öyle bi bakıştık
nasıl olduysa muhabbet ettik ve işte herşey ondan sonra başladı... çıkmaya başladık ama aklımda hala karşılıksız sevdam vardı belki onu unuturum düşüncesiyle başladı herşey... ve öylede oldu unuttum gitti... herşey çok güzel başladı ilk başlarda pek alışasamda sonradan ne olduysa bi gün görmesem özlüyodum çok güzel günlerim oldu ayrıldık barıştık ama herşeye rağmen seviduk birbirimizi yada ben onunda beni sevdiğini sanıyodum ama işte herşey olucağına varsın diye düşünüyodum e bide cahillik zamanları olunca insan önündeki çukuru göremiyodu benimde öyle oldu biliyodum içime doğmuştu sonumuzun olmayacağı ama vazgeçemiyodum işte çünkü o bende büyük bi boşluğu doldurmuştu...çok sevmiştim ve halada çok seviyorum bağlandıkça bağlanıyordum ondan ayrılıcam diye ödüm kopuyodu 1 yıl kadar çıktık çıkıyoduk ki bigün bana bi telefon geliyo arayan arkadasıydı seninkinin bu haftasonu düğünü var dedi tabi ben o sıra çok uzaklarda memlekete yaz tatiline gitmiştim işte o an nasıl oldum gerçekten sevenler bi düşünsün buraya ne kadar yazsam yinede anlatamam o andaki acımı... gitmek uzaklaşmak ölmak istedim ama yapamadım onu son kez görmden ölmeyi göze alamadım sonra ne oldu dersiniz beni aryo ne zaman geliyosun aşkım diyo bana ben şasırdım acaba bi oyunmu oynanıyo diye ama oyun değildi tabi telefonda ağzıma geleni saydım ağladım o da ağladı telefonda gelince herşeyi anlatacağım diye benim suçum yok dedi...neyse ben otubuse biniyorum pazar aksamı onunda o aksam düğünü oluyodu ah ne çok isterdim düğünü gidip yüzüne tükürmeyi ama olmadı neyse geldim istanbula ama bomboş bi hayatın beni bekledini hissederek içimde bundan sonra ne yapsam diyodum ama birdaha sevmemeye yemin etmiştim halada yeminimi bozmadım 3 yıl geçti evlendi gitti tabi beni aramaları devam etti bende seviyodum bişey diyemiyodum dedim ne zaman mutsuz olursan telefonunu bekliyorum aradı düğünden 2 gün sonra buluştuk tabi o anda ne o durdurabildi gözyaşlarını nede ben sarılarak ağladık biliyodum yaptığım günah ve ayıptı...anlattı nasıl olduğunu tabi onun bi suçu yoktu gerçekten oda aramızda kalsın ama herşeye rağmen yinede evlenmezdi beddua saydım o yuva sana mezar olsun dedim.. 3 ay sonra annesi vefat etti 1 çocuğu olacaktı fakat oda anne karnında öldü evlerinde hiç huzur olmadı ve beni arayıp ne olur beddunı geri çek hakkını helal et dedi ama asla hala köpek gibi seviyorum ama daha beter olsun ve şuanda boşanmış ama bidane oğlu var adı da kaan bizim çocuğumuzun ismi olacaktı ama nasip değilmiş işte şuanda telefonla görüşüyoruz bi sesini duysam yeter umuduyla ama yüzyüze görüşmeye cesaret edemiyorum en iyiside bu belki bundan sonra tekrar beraber olurduk herşeye rağmen kabulümdür ama ben onu artık aileme yakıştıramam babamın boynunu bükemem diye yüreğime taş basa basa olmaz diyorum çünkü herşey için ARTIK ÇOK GEÇ KALINMIŞ... o da bunun farkında