Haqqinda.az

Alıb keçmişini,
                   evezinde men
Ezablar bexş etdim geleceyine.
Hissim xecil qalıb öz emelimden
Sözüm de qurtarıb..ne deyim sene?

Külekler oynaşır ürekde,canda,
Özüme düşmendir öz canım menim.
Gözlerim ağlamır men ağlayanda
Vicdanım ağlayır,vicdanım menim.
Saz tutub içimde qem şikestesi
Keder bestesiyem,vicdan xestesi.

Ellerim yapışıb öz eteyimden
Men heç ne ummuram geleceyimden.
Dağı da dağlayır,dağın öz dağı
Üzüme durubdur öz derdim-serim
Bu günüm sabaha danlaq,göz dağı,
Sabahım dünene teessüflerim...
Yüz-yüz peşmançılıq çekemmez,dayan,
Bir zerer daşını,zerer yükünü.
Qaytara bilmemiş geri,heç zaman
Axı min teessüf bir öten günü.

Sözüm- bu günümün çığıran sesi
Keder bimarıyam,vicdan xestesi.
Alıb üreyini
               evezinde men
Sene ezab verdim ürek dolusu.
Men kimem? Utanır dilim sözümden
Men - ürek oğrusu,ömür oğrusu!

Etiraf asandır! Ardı »

Bu gün men seni gördüm,
Salam vermek istedim,
Üzünü yana tutdun
Söyle illerden beri
Qelbimizin bir duyub
bir vurduğu illeri,
Axı ne tez unuttdun????
Beş ilde gözümüzden, axan o qanlı seller,
Bir salama deymedi?
Heç üzüme baxmadan, yanımdan nece keçdin??
Sen eşqin salamını qorxuyamı deyişdin?
Yoxsa sen öz ehdine, ilqarına ağ oldun?
O qeder yaxın iken, bu qeder uzaq oldun.
Şirin gülüşlerimiz, acı feqanlarımız
Bir salama deymedi?
Qayğılı anlarımız, qayğısız anlarımız
Bir salama deymedi?
Sen neyledin, bir düşün!
Yalniz indi anladım; ah, sen daha menimçün
Elcatmaz bir çiçeksen,
Yaşanmiş günlerimtek, geri dönmeyeceksen!..
Qop ey tufan, es ey yel! Xezel olum, tökülüm Ardı »

İNTİHAR
(Yetim qalmış balalarını
dolandıra bilmədiyindən
intihar edən Qətibə xanımın xatirəsinə)

Səndən çörək uman
körpələrinin
Üzünə baxmaqdan
utandın yəqin.
Sən atıb özünü beşinci
qatdan
Keçdin xəcalətlə keçən
həyatdan.
Körpə balalara
düsündünmü sən
Kim arxa duracaq sənin yerinə?
Özü də yetimkən bu
badbəxt Vətən
Sahib çıxacaqmı
körpələrinə?
Yazdım əlim yandı,
yazmadım dilim,
İndi ən baha şey namus, ar imis.
Amma bu ölkədə ən ucuz ölüm
Həyata tüpürən intihar imiş.
Ölən ölümünü ölümdən görür
Bu həyat işgəncə, bu
həyat zülüm.
Xalqın sinəsində zaman xıs sürür.
İndi adamları öldürmür ölüm
İndi adamları həyat
öldürür.

1998. Ardı »

Ömür başdan-başa,
beşikdən-qəbrə
Həyat sevinci, qəmi deyilmi ?
Ölüm bir ömürlük
iztirabların-
Ağrının, acının cəmi deyilmi ?
Mənəvi dünyaya qalxıb ucalmaq
Qanadlı duyğuya
qismətdir ancaq.
Beləysə, ömürdən,
gündən kam almaq
Hər kəsin arzusu, kamı deyilmi ?
Keçir məqamlar da gündə yüz əldən
Hansı gizli əldir pozan, düzəldən.
Sənin güvəndiyin dənya əzəldən
Əkilən, biçilən zəmi
deyilmi ?
Ayaqlar altında yer oldu tapdaq,
Sirrini, məğzini bilmədik ancaq.
Tapdıq etdiyimiz bu qara torpaq
Əbədi mənzilin damı
deyilmi ?
Damımız üstündə gəzər, hey gəzər,
Hərə ürəyincə bir mənzil bəzər.
Torpağı sormaqdan
etmədik həzər,
Bu da ağlımızın kəmi
deyilmi ?
Ötəri mənzildə qədər
hökm edər,
Kimimiz bal içər, kimimiz zəhər:
Əbədi mənzildə hamı - bir nəfər,
Bir nəfər özü də hamı
deyilmi ?
22 fevral, 1986. Ardı »

Qanadlı xəyallar
göylərdən endi
Nə çırpıntı qaldı, nə istək, həvəs.
Qocaldım, könlümdən hər şey silindi
Sənin buraxdığın izlər
silinməz.
Mənə qısqanardı bir
vaxtlar hamı
Könlüm o günləri necə
əzizlər.
Təzədən yasadır mənə
dünyamı
Ömrümün açdığı cığırı -izlər.
O izlər könlümə çəkilən dağım,
Fərəhim, kədərim, xeyrim, şərimdir.
O izlər - içimdə gizli
sığnağım,
Könlümdən süzülən
sətirlərimdir.
Ömür yollarımın bir
qarışında
Ayrı düsmərnişəm
hisslərimdən.
Keçib bu izlərdən ömrün qışında
Bahar havasıyla
yaşayıram mən.
Hələ bu dünyada nə
qədər sağam,
Mən bu hava ilə
yaşayacağam.
Ölərsəm, o izlər yaşanmış ömrün
Ayaq izlərinə dönəcək bir gün.
23 avqust, 1998. Ardı »

QOCALAR
Çənə əl üstündə, əl çomaq üstə
Qocalar əyləşir tin başlarında
Sinə bayatılı, könül şikəstə,
Ömür varaqlanır yaddaşlarında.
Yaşıdlar köç edib, cavanlar işdə
Tək-tənha oturmaq son əlacları.
Həyatın amansız yalqızlığında
Tutur əllərindən əl ağacları,
Yumub gözlərini düşünür onlar,
Durur göz önündə ötən
zamanlar.
Yerdə çuxur açır çomağın ucu,
Sonuncu həddinə dirənib ömür.
Dünyadan aldığı, dünyaya borcu
Nəymiş
Düşüncənin sonu görünmür.
Çomağın ucuna dikib gözünü,
Onlar saatlarla oturar belə.
Fikir bir gəmi ki, bilinmir yönü
Çırpınır, çıxammır ancaq sahilə.
Onlar düşündükcə boşalar, dolar,
Fikrin nə sonu var, nə də əvvəli.
Doqqazlar başında bizim qocalar
Düşüncə heykəli, fikir heykəli!
Əvvəllər deyərdim, onlar bu
qədər
Bekarca oturub darıxmır məgər
Kitab oxuyardım darıxmaq üçün
Onların yerinə olsaydım əgər.
Bir qalın kitabmış hər ömür
demə,
Oxumaq istəsən, yum gözlərini.
Bekar deyilmişlər...
Ürəklərində
Onlar oxuyurmuş öz-özlərini Ardı »

Allahdan qanad istədim,
Allah mənə xəyal verdi.
Bu qanadlı xəyal mənə
Yaşamağa macal verdi.
Allahdan fərəh istədim,
Allah mənə kədər verdi.
Bu kədərim, qədərimə
Tamam başqa qədər verdi.
Allahdan ağıl istədim,
Allah mənə ürək verdi.
Bu ürək mənim ömrümə
Qəm üstündən qəm gətirdi.
Allahdan dözüm istədim,
Allah mənə qəzəb verdi.
Mən Allahdan rəhm istədim,
Mənə bollu əzab verdi.
Mən Allahdan haqq istədim,
Zülmünü gen-bol eylədi.
Əzabların kotanına
O, sinəmi yol eylədi.
1998-1999. Ardı »

İKİ KOR
Bir kor tanıyıram, gözü korsa da,
özü kor deyil.
Bəzən qəm odunda qovrulursa
da,
Ağlına, hissinə o nankor deyil.
Gecəli-gündüzlü yazır, oxuyur,
Ağlınm gözüylə o görür, duyur.
Ancaq... biri də var... kor deyilsə
də,
gözü görməyir.
Dostu göz önündə öldürülsə də,
görmədim deyir...
Yaxşıya ortaqdır, yamanı
görmür,
O, saata baxır, zamanı görmür.
Fikrini, hissini ucadan deməz,
bəzən gördüyünü görmək
istəməz.
Gözləri görməyən kor deyil hələ,
Görmək istəməyən kordur,
deyərdim.
Belə müqəvvaya, belə cahilə
Həyatın özü də gordur,
deyərdim.
1968. Ardı »