Haqqinda.az

Şen kompaniya-3 oğlan ve 3 qız
Floridanın qızıl çimerliyine
istirahete gedirdi. Onları
mehriban güneş, isti qum, mavi
su ve gözel sefa gözleyirdi.
Onlar sevib sevilirdiler.
Etrafdakılara xoş gülüş bexş
edirdiler. İsteyirdiler ki, hamı
onlar kimi xoşbext, sevincli
olsun.
Avtobusda onlarla birlikde bir
genc oğlan da gedirdi. O kederli
halda sanki nedense sıxılırdı.
Qızlardan biri onun yanında
eyleşdi. Bu gencin adı Vanqo idi.
Vanqo 4 il Nyu-york
hebsxanasında olub, indi ise
evine qayıdır. Bu genc qızı daha
da teeccüblendirdi, bes ne üçün
o bele kederlidir.
— Siz evlisiniz? — qız soruşdu.
Bu suala çox qeribe cavab geldi
— Bilmirem...
Qız teecüble soruşdu:
- bilmirsiniz?
Vanqo dedi:
— Bilirsiniz men hebsxanaya
düşende heyat yoldaşıma
mektub yazdım ve bildirdim ki,
uzun müddet olmayacam. Eger
ona meni gözlemek çetin olarsa,
eger uşaqlar ne vaxtsa meni
soruşmğa başlayarlarsa ve bu
ona eziyyet verecekse…
Ümumiyyetle eger o çetinliye
döze bilmeyecekse, qoy temiz
vicdanla meni unutsun. Men
bunu başa düşerem. «Başqa
insanla aile qur.- deye men ona
yazdım-hetta bu haqda mene
xeber vermeye de bilersen.»
— İndi siz eve gedirsiniz ve
bilmirsiniz ki, sizi ne gözleyir?
— Beli- heyecanla Vanqo cavab
verdi. — 1 hefte evvel mene
bildirdiler ki, yaxşı davranışıma
göre meni vaxtından evvel azad
edirler. Men bu haqda ona
yazdım. Menim şeherime
yaxınlaşanda siz böyük palıd
ağacı görecekiniz. Men ona
yazdım ki, eger o meni hele de
gözleyirse ve men hele de ona
lazımamsa qoy o ağacın bir
budağına sarı yaylıq bağlasın.
Onda men avtobusdan düşüb
eve qayıdacam. Yox eger o meni
bir daha görmek istemirse qoy
onda heç ne etmesin, onda men
bir daha onunla qarşılaşmamağa
çalışacam.
Artıq şehere çatmağa az qalırdı.
Bütün sernişinler diqqetle yola
baxırdılar. Avtobusda heyecan
artırdı. Vanqo gözlerini yumdu.
Artıq 10, daha sonra 5 km
qalmışdı. Ve birden… Bütün
sernişinler yerlerinden sıçrayıb
qışqırmağa, oynamağa
başladılar. Pencereden boylanan
Vanqo teeccübden donub
qalmışdı. Ağac sanki güneş
şüalarına qerq olunmuş kimi
parıldayırdı, her budaq sarı
yaylığa bürünmüşdü. Onlar
küleyin isti nefesi ile sakitce
yırğalanır, sanki uzun
müddetden sonra öz doğma
ocagına qayıdan qonağı
qarşılayırdılar. Vanqo
sevincinden göz yaşlarını
saxlaya bilmedi.
O telesik avtobusdan düşdü ve
qaçamağa başladı. Oz isti
ocağına, gözel geleceyine ve bir
daha ayrılmamaq, qopmamaq
üzere sevdiyi insana qaçırdı...