Haqqinda.az

Sevgi Emek İSter

Sevgi Emek İSter
Koskoca bir bahçede harikulada çiçekler içinde bir papatya.. Ve
papatya aşık olmuş,yanmış tutuşmuş ak sakallı bahçıvana..Bir ümit
bekliyormuş.Yüzlerce çiçeğin arasından Onunla,sadece onunla saatlerce
ilgilensin..Buz gibi suyunu sadece ona döksün istiyormuş..Sadece ona değsin
makası,Sadece ona gülsün dudakları..Kıskanıyormuş bahçıvanı,kırmızı
gül'lerden,sarı lale'lerden,mor
menekşe'lerden..zambak'lardan...Papatya,sadece bahçıvan için
açıyormuş,Bembeyaz yapraklarını...Bir gün,aşkı öyle büyümüşki..Papatya >yapraklarını taşıyamaz olmuş..Eğilivermiş boynu..Toprağa bakıyormuş
artık..Bahçıvanın sadece sesini duyuyormuş..Ayaklarını görüyormuş..Bunada
şükür diyormuş..Yetiyormuş ona,bahçıvanın varlığını hissetmek..Zaman akıp
gidiyormuş..Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş..Ne var sanki
boynumu kaldırsa....Bir kerecik daha görsem yüzünü diyormuş...Ve işte bir
gün...Bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış..İncecik bedenini ellerinin
arasına almış.. Elindeki sopayı,köklerinin yanına,toprağa sokmuş bir iple
papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya..Papatya o an daha çok sevmiş
bahçıvanı..Hala göremiyormuş onu,ama bedeni kurtulmuş..Uzun bir müddet
sonra,bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye..Gelen giden yokmuş..Kahrından
ölecekmiş papatya..Ama işte bir sabah...Hortumdan akan suyun sesiyle
uyanmış..Derin bir oh çekmiş..Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş..
Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüş..Bu onun delicesine sevdiği
bahçıvan değilmiş..Başka birisiymiş..Adamın elinde bir de makas
varmış..Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru....Ne güzel açmışsın
sen öyle demiş..Bu gencecik,yakışıklı bir delikanlıymış.. Gözleri gök
mavisi,saçları güneş sarısıymış..Ama gövden seni taşımıyor demiş. Elindeki
makası papatyanın boynuna doğru uzatmış..Ve bir hamlede baığnı gövdesinden
ayırmış..Papatya yere düşerken hatırlamış sevdiğini..O ak saçlı,ak
sakallı,yaşlımı yaşlı bahçıvanı hatırlamış..Birde o gencecik,yakışıklı
delikanlıyı düşünmüş..Ve o an anlamış,neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini..O her şeye rağmen,papatyaya emek vermiş..Ona hiç bir zaman güzel olduğunu
söylememiş,ama onu aslında hep sevmiş....Papatya anlamış artık...Sevgi,emek
istermiş...Yere düştüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini...Teşekkür etmiş
ona içinden..Son yaprağıda kuruduğunda,biliyormuş artık....Gerçek
sevginin,söylemeden,yaşamadan ve asla emeksiz olmadan olmayacagını..