Bir kişi təzəcə aldığı maşınını işə salmağa çalışırdı ki, dörd yaşlı uşağı yerdən balaca bir daş götürüb maşının üstünü cızmağa başladı.
Bunu görən ata bərk əsəbiləşir. Maşından enib uşağın əlini əlinə alaraq bir neçə dəfə əlinə-əlinə möhkəm vurur. Əsəbiləşmiş ata oğlunu əlində tutduğu açarla tənbeh etdiyinin fərqinə belə varmır.
...Aldığı zərbəyə görə, uşağın dörd barmağını xəstəxanada kəsməli olurlar.
Atasının qəmli gözlərini görən uşaq ondan soruşur:
- Ata mənim barmaqlarım yenidən nə vaxt çıxacaq?
Ata o qədər kədərli idi ki, oğluna heç bir cavab verə bilmir.
Xəstəxanadan bayıra çıxan ata maşınına doğru gedib, bir neçə dəfə maşına təpik vur. Və sonra öz əməlindən peşmanlamış halda yerə oturub, oğlunun maşının üstünə çəkdiyi xəttə gözlərini dikir.
Bilirikmi?!
Qəzəb və sevgi arasındakı sərhəd bir neçə saniyəlikdir. Əslində o təhlükəli bir adam deyil, adi bir insan idi. Sadəcə bircə dəqiqəlik qəzəb hissi ona qələbə çalmışdı.
Bu kiçicik hekayə hər birimizin həyatındakı belə anları bizə xatırlatdımı?
Gəlin bunu yadda saxlayaq: əşya istifadə olunmalı, insansa sevilməlidir. Halbuki, modern həyatımızda insan istifadə olunur, əşya ilə sevilir.
İnsana qəzəb üz verdikdə sığınmaq üçün rəhimlilərin ən rəhimlisi olan Allahın dərgahından savayı əmin bir yer varmı?!
Tarix: 19.11.2013 / 04:08 Müəllif: Akhundoff Baxılıb: 61 Bölmə: Sevgi varmı?