Haqqinda.az

Bəs metrodakı qadın? Yox, yəni bu qədərmi sarsaq birisidir ki, tanımadığı cavan uşaqlara paylayır koordinatlarını? Ola bilərmi? Ola bilməzmi? Ya zəng eləsəm indicə? Ya o deyilsə? Ya ... Ya nə? “Lənət şeytana!”,- deyib, bir gözüm vizit kartında,bir gözüm telefonda rəqəmləri yığdım. - Eşidirəm, - eşitdiyim səs o qədər həlim, o qədər şirin, o qədər doğma idi ki! - Bağışlayın, bu nömrəni vizit kartında gördüm, kitabımın içinə buraxmışdı kimsə, maraqdan yığdım. - Həə, ola bilər... - Mən kitabları təkcə metroda əlimdən buraxmışam, orda kimsə imkan tapıb...sizi boşuna narahat elədimsə bağışlayın! - Metroda? Yadıma düşdü, hə,mən idim, kitablarınızı saxladım... - M.A.A.? - Aha, Ardı »

Bu sözlərdən heç nə anlamasam da, adamın iradəsinə tabe oldum. Əynimdə peyda olmuş uzun donuma nəzər yetirməyə imkan tapmamış yanında yeniyetmə oğlan uşağı dayanan tosqun qadının verdiyi al-qırmızı məxmər başmaqları ayaqlarıma geyindim və addımımı ataraq havada əridim... Şşşşş...eləmə, Naammm...təmiz bədənə belə şeylər olmaaaz...- olduqca astadan deyirdi qadın səsi. - Laadno, - kişi səsi də dedi. Sonra açar səsi, açılan qapı səsi, daha sonra örtülən qapı səsi və yenə də açar səsi, lap axırda da hərəkətinə başlayan liftin səsi eşidildi. Sonra Sima müəllimə mənim yarıyuxulu-yarıoyaq olduğum, artıq çoxdan gün işığının dolduğu otağa gəldi: - Hare Krişna! Dur görüm! Tənbəl qız, çox az Ardı »

Hələ indi, üstündən tam yeddi il ötəndən sonra xatırlayıram ki, həmin anlarda mən İslamı düşünməmişdim, axtarmamışdım, yadıma belə salmamışdım. Mən Sənə baş əymişdim, Tanrım! Sənə, yalnız Sənə, başqa kimsəyə deyil!!! Ara azacıq seyrəkləşib sakitləşəndə Sima müəllimə yanıma gəldi: - Gəl gedək qonaq otağına, - dedi,- maraqlı mübahisələr gedir orda, mütləq görməlisən. Biz onunla məbədin qonaqları qarşılayıb, Krişnaizmi təbliğ eləmək üçün ayrılan balaca otağına keçdik. Otaqda iki fədai oğlan vardı, biri divara söykənər yerdə bardaş qurub oturmuş, qara gözlərini divardakı hansısa gördüyümü, görmədiyimi nöqtəyə zilləyib sağ əlindəki narıncı torbanın içində təsbehini çevirərək dodaqaltı mantra oxuyurdu. O biri fədai isə eynəkli birisi idi, Ardı »

Mən huşumu itirdim… Səhər bütün qəzetlər „Qara mirvari“ sektasının ruhani rəhbəri Baba Musayev adlı adamın Qız qalasından atılaraq intihar etdiyini yazdı. Sevanın cəsədi isə düz bir həftədən sonra dənizdən tapıldı, onun bətnindəki beş aylıq qızı da, özü də suda boğulub dünyalarını dəyişmişdilər. Əfidən isə heç bir xəbər olmadı. Mən nə qədər and içdimsə də, kimsə inanmadı danışdıqlarıma, kimsə daha bir cəsəd gördüyünü söyləmədi. Xəstəxanada yatdığım günlərdə Sima müəllimə hər gün yanıma gəlirdi, Masya, Asuda, Sadiq, Vahid, məbəddən və universitetdən olan digər dostlar da gəldilər, ən sonuncu gün isə anam gəldi, başımı sinəsinə sıxıb hönkür-hönkür ağladı, bağışla məni dedi, bağışla… - Bağışla Ardı »

Quru mikrofona sarı əyilib danışırdı: - Krişna – Allah Ali Şəxs Kurukşetra döyüşündən Dvaraka şəhərinə qayıdarkən bütün paytaxt əhli onun pişvazına çıxmışdı, hətta kurtizankalar belə onu yaxından görmək və alqışlamaq üçün ölkənin hər yerindən meydana axışıb gəlmişdilər. Buradan anlaşılır ki, hətta dünyanın ən ideal cəmiyyətlərində belə kurtizankalar olub və əhali onların xidmətindən yararlanırmış. Düzdü, yaşamaq naminə, sırf maddi ehtiyac ucbatından insanın seçməyə məcbur olduğu şərəfsiz peşələr ola bilər, buna karma qanunlarının prizmasından baxsaq və səthi deyil, problemin tam kökündən aydınlaşdırmağa çalışaraq görsək, o zaman bir cəmiyyətdə kurtizankaların ayrıca sənət sahibləri kimi fəaliyyətlərinin həmin cəmiyyətdə zorakılıqların və mənəvi aşınmanın qarşısını nə qədər Ardı »

Və beləcə Adəmin şuurunun tam altıncı alt qatında Həvvaya qarşı qarşısıalınmaz bir nifrət cücərdi. Biz indi məsələn belə təsəvvür eləyə bilərik atalar atasının ilk monoloqunu:”Həvvanın başına daş düşəydi! Hünəri var qarşıma çıxsın, onu bir arasam, bir tapa bilsəm, ölüncəyə qədər zülm çəkdirəcəyəm məni Cənnətdən qovdurduğuna görə...”Bəli, Adəm öz əzəli missiyasını – Yerdə Tanrının nümayəndəsi olmaq vəzifəsini unudaraq Həvvaya kinlə dolu ürəyində Tanrıya yalvarır, bağışlanmasını diləyir, Cənnətə qayıtmaq istəyirdi. Həvva isə... Cənnəti və Tanrı himayəsi əlindən getmiş, Adəmini itirmiş, tək və çarəsiz bir halda “Adəm! Adəm!” deyə fəryad eləyir, kişisini axtarırdı. Cənnətə qayıtmaq ağlına belə gəlmirdi. Başı bəlalıydı, itirdiyi Adəmini düşünməkdən və Ardı »

Anam məsələn, mən qızılı hörüklü qızın çarmıxdakı İsadan tikanlı çələng qəbul eləməsi yuxusunu danışan yerdə məni də, ət çəkən maşının qulpunu da əlinin bircə hərəkətiylə saxladı: - Ay dəli, bəsdi bu sektaya-zada getdin, sənə adam balası kimi dedim ki get kilsədə İsa üçn şam yandır həftədə heç olmasa bir dəfə, eləmədin. Bax indi nələr girir yuxuna. - Mama, bu mənim yuxum deyil ki, yuxuda gördüyüm qızın gördüyü yuxudu, o mənə öz yuxusunu mənim yuxumda danışıb sadəcə. - Axmağam mən, hə? Axmağam və başa düşmürəm ki, sənin öz yuxunda sənə öz yuxusunu danışan qız elə sən özün olubsan, başqa birisi yox. - Ardı »

Seva o ki var ağlayıb, uşaq kimi yatdıqdan sonra, mən masanın üzərindəki gecə lampasını yandırıb, hələ də qucağımdan buraxmadığım qara kitaba baxdım. Burada ilk insanın yaranmasından son insanın öləcəyinə qədər olan bəşər tarixi qısa və konkret rəqəmlərlə, adlarla, qravürlərlə qeyd olunmuşdu. Qız qalasının, Atəşgahın rəsmi vardı, hələ Krişna məbədindəki təlimlərdən və kitablardan tanıdığım sanskrit əlifbasıyla yazılmış sözlər, sonra Adam pentaqramması, zodiak bürcləri çarxı, Bakının xəritəsi, nə üçünsə məhz köhnə, mənim görmədiyim, yalnız ötən əsrin kitablarından və bəzi sənədli TV kadrlarından tanıdığım ağ-qara Bakının qədim təsvirləri və bir də... adam şəkilləri – Böyük Atanın, Əfinin, bir mənim anamla yaşıd ola biləcək qadının, Ardı »