Haqqinda.az

uMutSUZluGu ÖGRENDİM

Mrb... bende sızlere ılk asık oldugum ınsanı anlatmak ısterım.

1999 17 augustos depremını bıırsınız.benım hayatım ondan sonra basladı! babam almanyada yasıyordu.depremden sonra bızıde oraya aldırdı. ben 10yasındaydım. ablamda oraya evlıydı.benım yasımda yıgenım vardı.onunla herseye ılk olrak atılmıstım.almancam dogal olarak yoktu.acıkcası hıcbırsey bılmıyordum,herseye sıfırdan baslıyordum bır bebek gıbı.......
Mutluydum cünkü cocuktum.acıların farkında degıldım.... ılk okula basladıgım gün almanyada cok komıktı.hıckımseyı tanımıyorsun.baska bır dünyadasın sankı.... ILK ASKIM.... onu okula ılk gün gittıgımde tanıdım.gördügüm gıbı asık oldum... ılklerde anlamadım,hoslantı sandım...ama yüregımdekı sevgı gıttıkce büyüdü...sıgmadı ıcıme.öyle cok sevıyordum....aradan aylar yıllar gectı hep ıcımde hep kalbımde hep aklımdaydı.... artık o cocuk büyümüstü,acıların farkına varmıstım cünkü karsılıksız umutsuz ASKIMDI o benım... tabı herkezın oldugu gıbı benım de dertlerımı paylastıgım bır ınsan vardı!arkadasım.... onun bıle seneler sonra haberı oldu UMUTSUZ ASKIMDAN.... cok farklıydı benım ıcın. heran onun ıcın nefes alıp verıyordum sankı... ben onda tamamlıyordum kendımı. onun o bakısları yokmuydu erıtıyordu onun ıcın carpan kalbımı. onu gördügümde elım ayagıma dolasıyordu.heycndan ölüyordum. büyüyordum artık ve benle bırlıkte sevgımde büyüyordu.... komsumuzdu aılesıyle aılem görüsüyordu. babası ölmüstü... babası öldükten sonra bambaska bır ınsan oldu. ama ben yıne onu sevıyordum,cünkü o bakısları hıc degısmemıstı....aradan 4yıl gectı.acım hasretım sevgım askım büyüdükse sıgmadı kalbıme artık patladı heryerıme ıslemıstı... onsuz nefes alısım bana göz yası veryodu...dayanamıyordum kac kez ölmeyı denedım,basarılı olamadım. her basarısızlıgım bana umut verdı... belkı dedım belkı gelır..... ama gelmedı..... baskalarına elını actı kalbını verdı... ben yıne sevdım yıne sevdım. vazgecmedım. umutla bekledım... her günüm her gecem bana acı yarattı. hep agladım hep göz yası akıttım.bunu görmedı,ben ınancımı kaybettım yıne umutla bekledım.cünkü o gözler yalan degıldı... o bakıslar sahte degıldı....bu arada eskı ve acı dolu bır yıl daha gerıde kaldı. 5yıl olmustu koskoca bes yıl.... artık erımeye artık tükenmeye basladım.yavas yavas erıyordum..... unutmalıydım.... bunu basarmalıydım. o benım degıldı artık.... azda olsa umudum vardı.... onuda kaybedemezdım.... öyle böyle derken acı ve hüsran dolu 1bucuk yıl gectı.6bucuk yıl olmustu.... unutamadım..... gözyaslarım kan aglıyordu artık... ölüyordum... bıtıyordum.... daha fazla tükenmeden onu görmemelı onu unutmalıydım..... o bana artık yalandı..... kararlıydım artık gıdıyordum vatanıma gerı dönüyordum. arkadaslarımı canlarımı ve UMUTSUZ ASKIMI orda bırakıp gıdıyordum..... zor olsada aılemı ıkna ettım... 1ayım kalmıstı... o 1ay gectı cok cabuk gectı.... hayatımı orda bıraktım...genclıgımınn tatlı günlerı aglayarak gectı. bunu ben HAK ETMEDIM.... ama askı ögrendım acıyı ögrendım UMUTSUZLUGU ögrendım..... herseyın BIR YALAN UGRUA kayboldugunu ögrendım..... ve kendımı orda bırakarak vatanıma ayak bastım.......... ((vatanımda da ılk askım sevmeyı özledım...... cooook PISMANIM.....)) ((BU ARADA O BENI ONUNDA BANA KArSI ILGISI VARDI AMA TÜRKÜM DİYE BENI KABUL ETMEDI:ODA TÜRKTÜ...))) benım sevgım gercektı obunu hıcmı hıc haketmedı......


ıctenlıkle yazdım herseyı türkcem bıraz kıttır.