Haqqinda.az

kırlangıçç

öncelikle merhabalar ben 17 yaşında genç bi kzım
liseye başladığımdan geçen seneye kadar sevebileceğim kimse çıkmadı karşıma hoşlandığım birileride olmadı.
ama geçen sene okulun ilk günüydü arkadaşlarla sarılıp hasret gideriyorduk sıra olup istiklal marşı okunduktan sonra müdürümüz "biz (öğretmenler) 9.sınıflara okulu tanıtıp gezdircez diğerleri evlerine gidebilir" dedi biz havalara uçtuk tabii bu arada ramazan ayı nın 3.gününde olduğumuz için doğal olarak hepimiz oruçluyuz düşündük ne yapalım diye arkadaşım iett otobüslerinin ücretsiz olduğunu söyledi bizim okulun önünden 97 beyazıt otobüsü geçiyor ona binip beyazıta gidelim oralarda gezeriz dedik neyse gittik dönüp dolaştık dönünce bn tek başıma Beyazıt otobüsüne bindim tekrar. diğer arkadaşlarım başka otobüslerle evlerine gittiler neyse bn otobüse bindim. muavine parayı uzattım ve gözlerine baktım biranda yemyeşildi ve bana bakıp gülümsedi. bir tuhaf oldum gidince uzun aralıklarla bakıştık çok güzeldi gözleri bir daha göremiycem diyerek fazla umursamadım.otobüsten inince unuttum zaten :)
neyde aradan 7 ay geçti bn staj işlemlerini halletmek için annemle kağıthaneye gitim dönerken 97 Beyazıt otobüsünü bekledik annemle ama tekrar aynı muavini göreceğim aklımın ucuna bile gelmedi ama onun muavinlik yaptığı otobüs geldi ve içinde yine o yeşil gözleriyle durdu o da bana bakıp gülümsedi otobüs tahmin edebileceğiniz gibi çok kalabalık tabi ben annemle zar zor orta kapıya kadar gelebildik orda annem demire tutunmuştu bende tututnacak bir yer yok diye annemin beline sarılmıştım. Birden arkama dönüp ona bakmak geldi içimden durumum gülünç olmalıki bana bakıp gülümsüyordu. Yemyeşil gözleriyle…
otobüsten inince sadce bakışmalar kaldı aklımda gözlerini tam olarak hatırlayamadım bile
ertesi gün okula giderken karşıdan 97 beyazıt otobüsünün geldiğini gördüm acaba demekten kendimi alamadım ama sonra “yok canım artık daha neler” dedim içimden ama muavin koltuğuna bakmaktan alamadım kendimi ve yine oydu şaşırdım o da şaşırmış bi yüz ifadesiyle bana bakıyor gülümsüyordu . Şaşkındım bu kadar olamaz artık dedim ama bir süre sonra artık görmem heralde dedim içimden. aradan 15 gün geçti arkadaşlarla okulun son haftaları bişeyler yapalım okuldan falan kaçıp gezelim dedik okul kıyafetlerimizle taxime gittik.bayağı gezdik dönüşte bn ve bir arkadaşımın evine taximden direkt olarak bi otobüs yok bu yüzden bizde onunla Beyazıt a gittik.o başka otobüse bindi bn de 97 beyazıt otobüsünü bekledim yalan yok içimden “acaba o gelir mi” diye düşündüm hatta açık konuşmak gerekirse resmen Allaha dua ettim ne olur o gelsin diye Allahın sevgili kuluymuşum yine o geldi  otobüse binip parayı uzatırken içten bir tebessümle gülümseyerk aldı parayı elimden onun bulunduğu koltuk sırasında ama en arkaya gidip oturdum önümde cam vardı arada bir kafamı kaldırdığımda gözgöze geliyorduk tuhaf bi durumdu.utana sıkıla kafamı kaldırıp bakıyordum o da ban abakıp gülümsüyordu işte…
sonra eve yaklaştığımın farkına vardım üzülerek de olsa otobüsten inmem gerektiğini anladım ayağa kalktım kapıya doğru yürrüken durmuş bana bakıp gülümüsyordu.durağa yaklaşmıştım artık iyicene otobüs durdu ve indim dönüp son kez bakmak istedim elini ön kapıdan dışarı çıkartmıştı ayaktaydı. Ve birden elini elveda dercesine salladı.hoşçakal dedi resmen..eve gidince uzun uzun düşündüm neydi bu aklım kalmıştı
ertesi gün okula gidince arkilerime anlattım bu durumu çünkü artık tesadüften çok kadere dönmüştü bu iş onlarda ozaman haftaya beyazıta gidiyoruz dediler bnm için günler zar zor geçti giderken beyzıt otobüsünü çok bekledik ama onun muavinlik yaptığı otobüs gelmedi vakit geç olcak diye ilk gelen Beyazıt otobüsüne bindik dönüşte beklerim artık diye düşündüm  neyse gitiik Beyazıt a bayağı gezdik saat 14 ü geçiyordu bizde yeter artık evlerimize dönelim dedik bnle bir arkadaşım 97 otobüsünü bekliycektik arkadaşım bana çk yorgun olduğunu beklemeyelim dedi bnde onu kıramadım ve tama dedim ilk gelen Beyazıt otobüsüne binip eve döncektik. geldi Beyazıt otobüsü bn acaba dedim içimden ve muavin koltuğuna baktım kalbim sanki yerinden fırlıycaktı oydu işte yine oooo o da çok şaşırmıştı beliydi yine parayı uzatırken gülümsyerek aldı elimden.bn arkadaşıma en arkaya oturalım dedim ama arkadaşım beni kolumdan çekerek muavin koltuğunun 2 sıra arkasına oturtuverdi bir ara kafamı otobüsün ön camına doğru kaldırdım yukarı kısmında bir ayna vardı ve bana bakıp gülümsüyordu aynadan beni izliyordu yüzüm kızarmıştı gidene kaadr ordan bakıyordu 4. durağa geldiğimizde birden o aynayı göremedim şaşırmış aynayı arıyordum durağın önünde kapı açıldığında aynanın kapının üstünde olduğunu gördüm halime gülesim geldi  gözlerine kısarak (yani etkilemeye çalışarak) bana bakıyordu hafif gülümsemeler kaçamak bakışmalar derken eve yaklaşmış olduğumu fark ettim ineceğim için ayğa kalkıp kapıya doğru yürüdüm birden gözleriyle hesap soruyor gibime geldi”şimdi iniyormusun”diye sorguluyordu gözleri iniyordum
dışarı doğru bakıp gözlerimi ayırdım ondan sonra onu görmek iç kafamı çevirdiğimde yerinde yoktu otobüs durdu hiç isteemesmde durdu iniyordum işte …. Kafamı son bir ümitle çevirerek koltuğuna baktım ön kapıda aykata bekliyordu elinde bi kağıt vardı bn inerke kağıdı almamı işaret etti oysaki bn hızlı adımlaral otobüsten inmiş kaldırıma çıkmış ilerliyordum geri dönemezdim kağıdı atıp içeri girdi ve otobüs hızla uzklaştı dönüp kağıda alıp almamk konusunda kararsız kaldım ama geri dönmedim
sonra ne mi oldu şimdi hepiniz onu bir daha gördüğümü zannediyorunuzdur ama hayır onu o günden sonra hiç görmedim
şimdi ne mi yapıyorum bindiğim her iett otobüsünde yada önümden geçen her iett otobüsünün muavin koltuğuna bakıp onu görmeyi ist,iyorum ama bi daha hiç göremeyeceğim sanırım şimdi o kağıdı almadığım için o kadar pişmanımki kendimi hep kırlangıçın aşkı masalındaki adama benzetirim pencermeden kovaladığım kırlangıç bir daha asla gelmiycek sanırım AMA BN HEP BİR ÜMİTLE BEKLİYCEMMMMMMMMMM