Haqqinda.az

benim öyküm..

hayatımın daha yarısına bile gelmemişken zorluklarla mücadele etmek o kadar zor geliyorduki bana..
belki yaşadıklarımı satırlara döksem ve insanlar tarafından okunsa yükümü biraz daha hafifleticeğimi düşünerek yazıyorum bu satırları yaşımın en dolu renkli günlerini yaşamam gerekirken siyah beyaz bir hayatın içinde kayboluşumu gördüm kendimi ne kadar geriye çeksemde gün geçtikçe dibe vuruşumu hissediyordum
ben görmek istediğim gibi görüyordum hayatı herkes gibi değil benim doğrularım ailemin yanlışı oldu yada başkalarının
hataların farkındayken ilerlemeyi seviyordum benim canım acıcaktı bende diğerleri gibi onun gerçekten hata olduğunu anlicaktım kendimi her zaman başarılı buldum hatalarım vardı elbet ama başardıklarımla onların üstünü kapatıyordum kendime çok güvenirdim ama bazı zamanlar konuşmayı bilmeyen bir çocuk gibi oluyordum inanırmısın iki kelimeyi bir araya getiremezdim işte o zamanlar aşık olduğum zamanlardı...
bnde her genç kız gibi aşkı arayan ve doyasıya yaşamak isteyenlerdendim olağın üstü süprizler deli dolu günler ve sonsuz sevgiydi bunu yaşamak için doğru insanı bulmak gerekirdi ben doğru insanı bulduğumu zannettim ama aslında bulamadğımı bu kitabı yazarken anladım onu gördüğümde dü nyamın değiştiğini zannettim onun yanındayken kimseyi aramazdım hayatımın üçgenini dolduruyordu hem dostum hem ailem hem aşkı yaşadığım insandın güzel bir rüyadı uyanmak istemedğim sanki biticeğini biliyormuş gibide kendimi her geçen gün hazırlardım ona hiç bir zaman hayır diyemezdim onun söyledikleri benim için herşeyden önemliydi oysaki bakış açılarımız çok farklıydı benim doğrum oydu benim hayatım oydu onu yaşarken doyasıya hayatımın geri kalanını unutmuştum sorumluluğumu hayallerimi herşeyimi
arkadaşlarımı bile zamanım olmuştu hayat çizgimizi o çiziyordu ve ben sadece yanında duruyordum o ne yöne isterse o yöne gidiyorduk bir kukla gibiydim nedenini hep hayalini kurduğum insandı ve gerçek oldu bunu düşünüyordum
oysaki düşündüğüm gibi olmadı hiç birşey o güzel rüya kabusa dönmüştü çok sevme çok üzülürsün diyenler haklı olurken bana yazık olmuştu bir fırtınaya esir olmuş gidiyordum
önümü göremiyordum gecelerim uzadı gündüzlerim kısalmıştı canımın acıdığını o an hiseettim işte o zaman büyük bir hatadan döndüğümü anladım boşa geçen sadece vakit değildi kendimi bile unutmuştum ben ben değildim başka kimliğe bürünmüş başka bir insandım aynaya baktığımda 19 yaşında bir genç kızken yatağa yattığımda senelerin yükünü taşıyordum ben hayatın ilk defa bir darbesini aldım yere düştüm ve elini uzatan tek bir dostum ve tek bir ailem vardı gözyaşlarımı silen annemin elleriydi beni saatlerce dinleyen tek dostumdu beni mutlu etmeye çalışan ise tek bir kardeşim vardı ve gözlerimin içine bakarak benden umudu olan bir babam vardı unuttuklarımdı yanımda olan hergün gördüklerim ama unuttuklarımdı herşeyin yalan onların gerçek olduğunu anladım
o hergün gezdiğimiz doyasıya güldüğümüz dostlarım yoktu hayatımı verdiğim insan yoktu onlar bana duvar ördü ve ben o duvardan düştüm ve şimdi hayalimin ilkini gerçekleştirerek ben o duvarı yıkıyorum
gözümde gözyaşım kalmadı dilimde sözüm kalmadı unutmaya çalışmakda bir kaderdir mutlu olmak gibi hayatın başındayken ve ben unutuyorum sizi yalan dünyanın yalan insanlarını...
ne kadar gerçekse yaşananlar bir o kadarda yalan Ve ben her seferinde en baştan başladım... Yeniden bir sondayım ama bu kez yeniden başlayamayacak herkes gibide olamicak hiç bir zaman her zaman hiç kimse olacak
zaman aslında o kadar çabuk geçiyorki hayal kurmuyorum artık hayallerim gerçeğim oluyor zaman geçtikçe bin kenti yakacak güç kazanıyorum zor günlerimde tek olmayı başarıyorum her insan yalnızdır çünkü yalnızlık bizimde dünyamız o dünyanın içinde kaybolmamak önemli o dünyayıda yaşamayı başarmak gerekir
çocukluğumdan beri her zaman en büyük hayalim tiyatro oyuncusu olmak hayat rolümü oynamaktı gerçekleştirdim ama fazla uzun sürmedi herşey gibi onuda yarıda bırakmıştım bıraktığım gibide geri kendimi tekrar beni tamamlayan sahnemde buldum aşkı bir tiyatro sahnesinde yaşadım gerçek hayattada biz seçebilseydik keşke rollerimizi yada rol arkadaşlarımızı o zamanda gerçek hayatta bizi tamamlayan bir yaşantımız olurdu
belki şu yalan hayatımızda yazamadığım kavuşmamızı yazardım seneryomda işte o zaman gelir biz yaşardık
sen isterdin ki beni görmek ben hep kaçardım uzaklara
şimdi ise istiyorum ki bana gelmelisin ve görmelisin bu güçlülüğümü taaa uzaklardan bile duyumsayacaksın güçlülük varoluşlarımı o zaman asıl bu öykümüz nasılsa görmez artık gözüm gözümü içimde yitip kaybolmuşun bilmeliyiz artık biz bile bizi yitip gittik biz bile unuttuk o zamanları...o eşsiz benzersiz sevgimizi yitirdik tükettik yok ettik.
uslanmadım hep deli kaldım büyümedim hep çocuk kaldım estim deli deli ama hep aynı kaldım.bir an geldi savrula kaldım oysa ben hep kendimi kandırdım.
yazmadan okuyamadan konuşamadan hemde ölmeden yaşanabilir de peki neden sevmeden yaşıyamıyor insan.yazmadan okuyamadan konuşamadan ama düşünebildiğim için seni yaşıyorum.
yaşayabildiğim için sevmedim ben seni sevdiğim için yaşıyordum seninle.
sevdikçe yaşıyor yaşadıkça seviyordum seni.
yaşamakta sevda yüzünden ölümümde sevda yüzünden ise dünyaya gelişim neden?
bu elim varya bu elim neye yarar bu da 19 yıllık bu elim.seni yazıyor satır satır o kadar yaşlandı ki bu sağ elim boş bir ceket gibi sallanıyor omzumda.ne kalem ne kitap tutmak isterdim ki saçlarımı okşamak.
boşuna uğraştım aslında çoğu zaman gizlemek için seni aynamda kalsın sen benim ne zaman aynaya baksam gözbebeklerim görüp tanırdılar seni aynalara küstüm ben dönüp bakamadım sen gittiğinden beri
giden insanlar hep seslerini bırakırlar geride görmessin yıllarca ama sana o seslenişi gitmez hiçbir zaman kulağında giden insanlar kokularını bırakır giderler seneler geçsede kalır o koku kapının eşiğinde
gidenler sıcaklığını bırakır seneler geçer bulamassın bir daha o sıcaklığı başka kollarda gidenler tadını bırakır seneler geçsede o tadı damakta kalır unutamassın.
gidenler kendini bırakır ne olursa olsun vazgeçemessin.
sabahları konuşamazdım o yüzden geceleri yazıyorum bütün bunları
ne gece ne gündüz yokmuş.
kalmamış bende söylenmemiş söz ben de söylenmişleri söylüyorum yeni biçimde hiçbir biçim kalmadı dünyada denenmedik bende susuyorum yazıyorum saklayıp içimde.