Sevgi varmı? → Qara Libasli
Gecenin en qaranliq vaxti idi.
Butun insanlar yatmishdilar.İnsansizliqdan qapisini toz basmish
mescid kimsesiz kuchelerin derin
qaranliginda, ebedi sukutunda
tenhaliq yuxusunda idi. Qeribe bir
burku var idi. Bu sheherin
yuxusunda qeribe bir hurku var
idi. Bu sheher gunduzleri
berbezekle bezenen, suslenen,
daranan, geceleri ise butun suni
bezeklerini chixarib yataqlarinda
uyuyan esl simalarinda eybecer
olan gozelchelere benzeyirdi. Bu
sheher chirkin yagishdan sonra qalan
golmechelere benzeyirdi. Hech bir
canli bu derin sukutu pozmaga
cesaret etmezdi. Amma cesaretli
bir kes addim sesleri ile bu sukutu
pozdu. Qara libasina burunmush
bu yad qaranliga qarisharaq
addimlayirdi. Qara uzun paltari
yer
ile surunur, sanki butun zulmeti
ozu ile dartib aparirdi. Yavashca
mescidin qapisini achdi. Qapi tuk
urpedici bir ses chixardi. Bu
mescidin chekdiyi “ah” idi. Axir ki
onu yada salan olmushdu. Amma
bu sevinc “ah”i bir Ardı »