Haqqinda.az

Sizin üçün nə dərəcə əhəmiyyəti var bunu bilmirəm amma mən bu sətirləri yazarkən gözümdən damlalar axır klaviatura üzərinə. Kişilər ağlamaz sözü mənə görə deyil. Ağlamaqdan heç utanmadım, duyğularım, ağrılarım məni boğduğu zaman həmişə ağladım. Yenə ağlayıram... Sizləri tanımıram amma sizlərlə paylaşmaq istəyirəm. Lütfən; bu sətirlərə bir sevən olaraq sahib çıxın və lütfən yazılı sətirlər olaraq keçməyin. Oxuduqca yer üzündə insanlar nələri yaşayarmış deyəcəksiniz buna əminəm. Bir məmur ailənin ən kiçik uşağı olaraq atamın təyininin çıxdığı bir kəndə köçdük. Narahatdım, məktəbimi bir kənd məktəbində oxumaqdansa ,şəhərdə mədənicə oxumaq istəyirdim. qeydimi etdirdi atam məktəbə. İbtidai məktəb 4. sinifdən başladım kənd məktəbinə. Məni bir sinifə verdilər. Müəllim kənddə xarici olduğumu bilirdi və hansı sıraya oturmaq istəyirsənsə otur dedi mənə. Bir qızın yanı boş idi yalnız oraya oturdum. Həyatımı həsr etdiyim, gedişiylə məni bitirən insanla ilk o zaman tanış oldum. Adı Altınay idi. Uşaq yaşımda belə onun gözəlliyi məni çox təsir etmişdi. Gömgöy gözləri, qəmzə yanaqları ilə arada bir mənə dönüb gülüşü, səhv yazdığım qeydlərimdə öz silgisiylə dəftərimdəki səhvi silməsi məni o kiçik yaşımda ona bağladı. O dövrlərdə uşaq tərəfindən bir yoldaşlıq idi. Zaman irəlilədikcə onsuz tək saniyə keçirə bilmirdim. ya mən onlara gedib dərsə hazırlaşır, ya da o bizə gəlirdi. Mükəmməl bir paylaşmaçı idi. Ürəyini, sevgisini, dostluğunu daha o yaşda vermişdi mənə. İbtidai məktəbi birlikdə oxuduq və eyni sırada bitirdik. Həmişə onunla həmişə ona bir az daha alışaraq. Orta məktəbə keçdiyimizdə ailələrimizə xahiş etdik və bizi eyni məktəbə yazdırdılar, hətta eyni sinifə, hətta eyni sıraya oturmamız üçün atalarımız müəllimlərə sanki yalvardılar. Bacarmışdıq. Yenə eyni sıradaydıq. Geridə qalan ibtidai məktəb dövründəki iki ildə anladım ki onsuz həyat mənə dinclik vermirdi. Yaşımız yetkinləşdikcə o məni, mən onu daha çox sevirdim. Uşaq tərəfindən başlayan yoldaşlığımız sevgiyə eşqə çevrilmişdi orta məktəb illərimiz bitmək üzrəykən. Şəhər mərkəzində. Ailələrimiz liseyə keçdiyimiz sırada ortaq bir qərar aldılar. Buna görə tək ev kirayəyə götürəcək ikimiz eyni evdə qalacaqdıq. Anam da bizimlə qalacağdı.Allahım o qərar bizə çatdırıldığında dəqiqələrlə qucaqlaşaraq qeyd etmişdik bunu. Ona aşiq olmuşdum. Eyni duyğuları o də paylaşırdı və bunu fərq edən ailələrimiz məktəb bitdiyində evləndirək deyə qərar almışlar idi belə. Ona tapınırdım artıq. Günah işlərcəsinə sevirdim. İlk əlini tutduğumda əsla bir daha buraxma demişdim. Yanaqları qızarmışdı, utanmış və başını önünə ! əymiş, gülümsəmiş və əlimi möhkəm-möhkəm qavramışdı. Artıq hər gün əl-ələ alovlanıb məktəbə gedir məktəbdən çıxarkən əl-ələ gəzir elə gedirdik evimizə. Arada bir əlləri tərlər və hər tərləyiştə əlini əlimdən qurulamaq üçün çəkərdi. Bunu hər etdiyində hirslənər əlimi buraxma deyə danlayardım, həmişə yaxşı yaxşı deyərək gülümsəyər və sürətlə əlini ovucuma soxuşdurardı. Hər şey möcüzə idi, dünya cənnət kimi idi gözümüzdə. İllər axıb gedirdi xoşbəxtlik içində. Nəhayət liseyi də bitirmək üzrəydik. talon dövrü gəlmişdi. Talonlarımızı aldıq heç qırığımız yox idi. Sevinclə sarıldıq bir-birimizə əlimi tutdu. bunu qeyd etmək üçün bir kafeye
gedib cola içərək qeyd edəcəkdik. Məktəbin az irəlisindən keçən bir çaxıl yol vardı. Hər zaman toz tüstü içində olardı. çakıllarla qablı idi. O yolun mənim və ölərcəsinə sevdiyim insanın ayrılmasında bu qədər rol oynayacağını bilsəm
heç girərdikmi o yola. Nələr verməzdim o yolu getməmək üçün. Əli yenə əlimdə idi, qəflətən əlini çəkdi, tərləmişdi yenə əli. Sanaram dörd addım atmışdım. Dönüb yenə danlayacaqdım. Çünki həm əlimi buraxmış, həm də geridə qalmışdı. Dönüb baxdığımda Dünya başıma yıxıldı. Sanki göy qübbənin altında qaldım. yerdə idi və üzündən qan fışqırırdı. nə edəcəyəmi bilmədim üzərinə bağlandım yüzünə yapışmış saçlarını qaldırdığımda həyatımı bitirən o görünüşlə qarşılaşdım. Başı kəsilmiş bir toyuq kimi çırpınırdı. Sifətinə bir daş parçası bıçaq kimi batmışdı və baxmağa doya bilmədiyim mavi gözlərindən biri axmışdı. Sifətinin yarısı yox idi. Çapalıyırdu mənə bir şeylər demək istəyir qanla qablı digər gözünü təmizləyərək mənə bir şeylər deməyə çalışırdı. Yoldan keçən bir yük maşınının təkərinin altından atılan bir daş sifətinə batmışdı. Ölərcəsinə bir eşqi, gələcəyimizi kibrit böyüklüyündə bir daş parçasının bitirəcəyini bilə bilməzdim. Donuq donuq heç danışa bilmədən üzünə baxmaqdan başqa bir şey edə bilmirdim. Əllərini tutdum qaldırdım başını sinəmə söykədi və əlimi möhkəm- möhkəm tutdu. Axan qan əllərimizə damlıyırdı.Yoldan keçən bir avtomobil dayanmış bizi seyr edirdi, xəstəxanaya yetişdirək dediyimdə qanlı olduğu üçün götürmədi və qaçdı getdi. Kimsə avtomobilə götürmürdü. ətrafıma baxıb kömək edən deməkdən, ona dönüb səni sevirəm, məni buraxma, döz deməkdən başqa bir şey edə bilmirdim. İki dəqiqəlik bir çırpınışdan sonra qucağımda öldü. Cənnət olan Dünya 5 dəqiqədə cəhənnəmə döndü. Tam doqquz il oldu onu itirəni. Özümə olan etibarımı itirdim. Artıq kimsəni sevə bilmərəm, kimsədə məni sevə bilməz qorxusundan qurtara bilmirəm özümü. Bitki mənşəli həyatda kimiyəm. Tək əlimdə qalan bu dəqiq. bu dəqiq vasitəsilə sizinlə paylaşmaq istədim. İtirən, ya da mən itirənlə paylaşmaq istəyən hər kəsə əlləri tərləsə belə əllərimi buraxmamaları şərtiylə əlimi uzatdım. Dost, qardaş, yoldaş nə olsanız olun amma əlimi buraxmayın. Sizə səslənirəm, əlimi buraxmayın ..