Haqqinda.az

bENİ ÜZMEMİŞTİ

O gün ahmet için değişik bi gündü. Havanın yağmurlu olması onun neşeli olmasını engellemiyordu. Çünkü bu gece ankardan canı kadar sevdiği zeynebi geliyordu. tam 2 ay olmuştu, ama ona o kadar uzun gelmiştiki. Ahmet hemen traş oldu, bi çay içti ve camdan yağan kar ve yağmur karışımına baktı. Haydi hayırlısı deyip işine çalıştığı matbaaya gitmek için yola çıktı. Saat daha erkendi ama o biran önce işlerini bitirmek ve zeynebini almak için otogara gitmek itiyordu. İşyeri cağaoğlundaydı. Bu arada kar şiddetini arttırarak yağıyordu. İşyerinde vakit çabuk geçmişti. Saatine bakan ahmet 18.00 olduğunda hemen işten paydos etti. Havanın karlı oluşu onu tranvay yoluna 3-5 dakika geciktirmişti. Gelen ilk tranvaya binen ahmet otogara erken gelmişti. Otobus şirketine gittiğinde daha ankaradan gelecek otobusun 2-2,5 saat sonra gelebileceğini öğrendi. Oradaki banka oturan ahmet saatin geçmesini beklerken, dışarıda yağan kar taneciklerini seyrediyordu. Ayla ile 3 senedir çıkıyorlardı ve aylanın okulu bitince evleneceklerdi. Zaman geçmek bilmiyor. Otogardaki koşuşturma ahmetin canını sıkıyordu. Artık otobusun gelmesi lazım diye düşündü. Görevliye sorduğunda bizde haber alamıyoruz cevabını alan ahmet düşüncelere dalmıştı. Ve o anda bi haber peronda yankılandı. Bolu dağında ankardan gelen bi otobus devrilmiş haber alınamamıştı. Bunu duyan ahmetin eli ayağı buz tuttu olduğu yere çömeldi, başı iki elinin arasında öylece kalakaldı. Sevgilisi ile yaşadıkları aklına geldi. Gözlerinden akan yaş bir buz taneciğine dönüşüyordu. Zaman geçmişti. Ahmet hala o şekilde bekliyordu. Omzuna değen eli zar zor farketti. Kafasını kaldırıp baktığında hayal gördüğünü zannetti, inanamadı. Evet gelen omuzuna dokunan Ayla idi. Aylaya hıçkıra hıçkıra ağlayarak sarılan ahmet çok sevinmişti. Olayın iç yüzü daha sonra anlaşılmıştı. Ayla ankaradan gelirken onceki kaza yapan otobuste yer bulamamış, ondan sonrakine binebilmişti. Yani Ayla Ahmeti üzmemişti. Daha sonra karların altında yürüyerek uzaklaştılar.