Haqqinda.az

Yer üzerinde Fani adlı biri
yaşayırdı. Onun 3 dostu vardı.
Dostlarından ikisini daha çox
sever, onlarla tez-tez görüşer,
çoxlu söhbet ederdi. Üçüncü
dostu
ise çox gec-gec yadına düşerdi.
Bir gün şeherin Baş Hakimi
Fanini
yanına çağırdı. Fani Hakimden
çox
qorxduğu üçün dostlarından
birinin
onunla getmesini, onu tek
buraxmamasını istedi. O, evvelce
birinci - en çox sevdiyi dostunun
yanına üz tutdu. Dostu üzünü
turşutdu ve çox zengin bir
meclise
devet aldığını ve buna göre
onunla
gede bilmeyeceyini söyledi. Fani
bundan sonra ikinci - en sevdiyi
dostunun yanına getdi ve ondan
onunla getmesini xahiş etdi.
Dostu
bir az tereddüdden sonra bu
xahişi
qebul etdi ve onunla getdi.
Mehkeme qapısına çatanda ise
ayaq saxladı ve dedi: "Bağışla,
men bundan sonra gele
bilmeyeceyem, çox qorxuram.
Sen
özün tek getsen, daha yaxşı
olar".
Fani elacsız mehkeme
qapısından
tek içeri daxil oldu. Hakim onu
bu güne qeder etdiyi işlere göre
sorğuladı. Ele bu vaxt Faninin
gözlemediyi anda üçüncü dostu
onun kömeyine geldi ve ele
şeyler
danışdı ki, Hakim Faninin
günahlarını bağışladı. Bu
hekayede Fani biz insanlar,
mehkeme qapısı mezar daşı,
Hakim ise uca Allahdır. Birinci
dost
bu heyatda en çox sevdiyimiz
var-
dövletimizdir ki, biz onu
özümüzle
o biri dünyaya apara bilmerik.
İkinci dostumuz yaxın qohum-
eqrabımız, dost-tanışlarımızdır.
Onlar da bizimle yalnız mezarlığa
qeder gele bilerler, lakin o biri
terefe bizimle gede bilmezler.
Üçüncü gec-gec xatırladığımız
dost ise o biri dünyada bize en
çox
faydası toxunacaq olan bu fani
dünyada etdiyiyimiz
yaxsiliqlardir.