Haqqinda.az

Çoxları bilir, Eyvaz müəllim imtahanda tələbələri nə çox sıxır, nə də onlara həddən artıq güzəşt edir. Zaçotu ümumiyyətlə soruşmadan yazır. Amma hərdən tələbələrə, əsas da, qızlara internetdən çırpışdırıb yazdıqları sərbəst (əslində, qeyri-sərbəst) işlərə aid sual verəndə başlayırlar şikayət etməyə: ”Ay məllim, siz düz eləmirsiz e. Eldar məllim soruşmadan doqquz-on bal yazır, siz isə sual verirsiz”. O isə ürəyində Eldar müəllimi yüngülcə söyüb tələbəyə deyir: “Ay qız, demaqoqluq eləmək əvəzinə, zəhmət çək, internetdən istifadə elə, Axundov kitabxanasına getməyə ərinirsənsə. Mən sənin vaxtında kitabxanada kataloqların tozunu uda-uda….” Bir sözlə, şikayətləri qulaq ardına vurub çoxuna altı, yeddi, səkkiz, doqquz, nadir hallarda on bal yazır. Ardı »

Mənasız saydığım bir dövürdə
təsadüfən girdin həyatıma. Hər şeyi
dəyişdin. Çətini sevdim səninlə. Özünlə
gətirdin bütün sevincləri və sevgiləri.
Qınadılar məni, səni təsadüfən tanıdığım
üçün. Sənin bir başqa dünyanın insanı olduğunu, əslində mənim o dünyada
yerimin olmadığını, mənimsə dəli
olduğumu dedilər zaman-zaman. Heç
nə düşünmədim. Mənim üçün bir sən
var idin. Bütün dünyama bəs edən bir
sən... Səninlə sevdim hər şeyi. Səbr etməyi,
bağışlamağı, laqeyd olmağı,
düşündüklərimi deməyi...Əslində
sevmədiyim hər şeyi səninlə öyrəndim
və sevdim. Bilmirəm mənim üçün
kimsən. Dostmu, yoxsa...? Dəyərlisən mənim üçün, bircə bunu
bilirəm...Dünyamsan mənim... Dünyanın
belə sığmaqda acizlik çəkdiyi dünyam...
Sənin ala gözlərinlə baxmağı sevirəm
bütün kainata. Anlayırsan məni? Başa
sala bilmirəm hislərimi. O qədər dəyərlisən ki... Hislərimin adını nə
qoyacağımı bilmirəm.
Ucuzlaşmağındanmı qorxuram görəsən
duyğularımın? Yoxsa səni
itirməkdənmi?
Desələr bu eşqdir, Ardı »

Bu gülün hikayesidir;Yaban Gülünün... Nesrinin hikayesidir. Kokusunu Resulullah Efendimizin kokusundan, tohumunu O’nun göz yaşından almış, Nesrinin hikayesidir. İki cihan güneşine daha Peygamberlik görevi verilmeden O dağlarda Yaradan’ını arar, sabahlara kadar dua eder, göz yaşları içinde evine dönerdi. O kadar çok ağlardı ki; göz pınarları kurur sanırdınız. Evine zevcesinin yanına döndüğünde bitap düşer, uyuya kalırdı.
 


 
Yaradan’ını arardı…Yaratılış gayesini bilmek isterdi…Günlerden bir gün o kadar çok ağlamıştı ki, oturduğu yer göz yaşlarıyla ıslanmıştı…Ve oradan başını gökyüzüne dikmiş bir fidan yükseldi… Rengarenk çiçekler açan bir fidan… Derler ki, işte bu Yaban Gülüdür, Nesrindir…
 
Nesrin yaban gülü oldu, dağlarda büyüdü. Tohumunu aldığı Yaradan’ının sevgilisinin  olgunlaşıp Resul olduğu Ardı »

ne olur ölme

Uyandığında saat 14 dü gösteriyordu..pencereyi açtı ve bir başka baktı dünyaya..dışardaki havadan derin bir nefes çekti aama dünya bugün çok başkaa kokuyordu çünkü bugün yıkılışının dokuzuncu yıl dönümüydü...aradan tam 9 yıl geçmesine rağmen onu tek birgün bile unutmamıştı..bu zaman içinde azda olsa birkaç kez görüştüler.. artık başını çok uzaklara gitmişti,şimdi onu uzak pencerelerden hayal ediyordu...pencereyi kapattı,titreyen elleriyle sigarayasına uzandı,bir sigara yaktı,ssigaradan derin birr nefes aldı ve duvara döndü ve şöyle konuşmaya başladı:bak derin yaram,sızlayan her yanım:seni aldılar elimden kıydılar ikimizede..senden baaşka kimsem yoktu bak hala kimsesizim..unutamadım! seni tek birgün bile unutmadım!bak ben hala sensiz ve çaresizim..gelinlik içinde gittiğin ilk Ardı »

KENDİMDEN ÇOK UTANIYORUM

Onu sevdiğim için onunla beraber oldum ama nedense kendimden çok utanıyorum ona bağlandım belki oda bana bağlanır beni bırakmaz diye onunla beraber oldum nedenini bilmiyorum ama kendimden çok utanıyorum yapmamalıydım ama her şey bi anda oldu hiç beklemediğim bi anda ama şimdi ne benimle görüşmek istemiyor nede telefonlarımı açıyo evet artık gerçeği kabullenmem gerekiyo onun ki bi zevktin ve zevkini aldı ve beni bi köşeye attı şimdi sadece tek düşündüğüm şey ölmek bu utançla yaşayamam yapamam bu hayatta , beni bu hayata bağlayan biri vardı ama oda artık yok benim için oda öldü herkez gibi , şimdi ölme sırası Ardı »

Mən də hamı kimi sevdim. Amma bir neçə dəfə yox. Sadəcə bir dəfə...Bir az uşaqlıq, bir az şıltaqlıq, hər saniyəmizi birgə keçirmək istəyi ,ilk əl-ələ tutuşumuz,ilk utancaq öpüş, dəqiqələrlə uzun uzadı bir-birimizin gözlərində öz əksimizi görmək...
Bir gün "mən evlənirəm"- dedin və getdin. Söz verdim özümə bir daha sevməyəcəm deyə. Yalvardım Rəbbimə al bu hissləri içimdən deyə.... Həyat davam edir dedim.Ürəyimdə sən, beynimdə sən ,yuxularımda sən yaşadım. Heç vaxt məni tək qoymadın. Tanışımın hüzrü düşdü getdim başsağlığına. İçəri keçdim divarda sənin rəsmin. Qanım dondu, kəssələr qan axmazdı.Ümid etdim nə vaxtsa səni görəcəyimə.Amma belə qarşıma çixacağını düşünmədim. Gözümdən bir damla da yaş gəlmədi, Ardı »

NIFRET...nece de ecayib bir duygu..bir hiss..
Bir insana nifret etmek.Sebebini bele anlamaqda zorluq cekdiyimiz,amma asanliqla nifret etdiyimiz nece ola biler axi ?? Olanda olur...indi sene nifret etdiyim kimi..
Sene nifret edirem..nifret edirem..qelbimi bu qeder incitdiyin ucun,umidlerimi puc etdiyin ucun..
Sene nifret edirem..guvencimi dogrultmadigin ucun..inamimi subuta yetirmediyin ucun..
Sene nifret edirem..mene yazdigin barmaqlarla ozgeye de yazdigin ucun..mene demiw oldugun xow sozleri ozgelere de dediyin ucun..
Amma bilirsenmi..sevgilim...tek sene yox,senden once ozume nifret edirem..Sene gozuyumulu inandigim ucun..senin her dediyini etdiyim ucun..qelbimi sevgi denizinde artiq uzmeye buraxdigim ucun...ozume nifret edirem..
Ardı »

"Sevginin sözünü edənlər ilə sevgini həqiqətən yaşayanlar arasında nə fərq vardır?"

"Baxın, göstərim" .

Bir gun bir mudrik bir süfrə hazırlamış. Sevgini dilindən salmayan, amma dildən könülə də endirməyən kəsləri çağırmış bu süfrəyə.

Hamısı yerlərinə oturmuşlar.

Deyərkən, qablar içində isti şorbalar gəlmiş və arxasından da ‘dərviş qaşığı' deyilən bir metr boyunda qaşıqlar.

Mudrik:

"Bu qaşıqların sapının ucundan tutub elə yeməlisiniz" deyə bir şərt də qaçmış. "Elə qaşığın çuxur qisiminə yaxın yerdən tutmaq yox."

"Yaxşı" demişlər və şorbanı içməyə girişmişlər.

Lakin o da nə?

Qaşıqlar uzun gəldiyindən, süfrədəki heç kim heç cür töküb axmaqdan apara bilmirmiş şorbanı ağızına. Ən sonunda, baxmışlar bu Ardı »