Sevgi varmı? → Mənim Mələk Balam
Yaşlı adam, bir küçədə ağır-ağır addımlarla gedir, hərdənbir istirahət edib təkrar irəliləyirdi. Gənclik illərində tamamilə düz zənn etdiyi bu yolun yüngül bir yoxuş olduğunu son illərdə anlamış, qocalığı buna görə qəbul etmişdi.
Qoca bir az sonra birdən dayandı. Gözləri, bir əlil arabasını yuxarıya doğru itələməyə çalışan kiçik bir qıza sataşmışdı.
Yaşlı adama görə, əlil arabasının boş olması lazım idi. Amma yaxına gedincə çaşdı, qaldı... Arabada, iflic olduğu aydın olan və heç tərpənmədən dayanan bir kişi vardı.
Yaşlı adam, kiçik qızla danışmağa başladı. Arabada oturan, qızın atası idi. Anası ilə birlikdə onu gəzdirərkən, qadının bir anda halı pisləşmiş, tələsik ən yaxın Ardı »