Haqqinda.az

Mənə həyatdan daha pis davran...

Ruhumu yandırdıqdan sonra artıq damarlarımda gəzən
sənsizliyin bədənimi yaxan ağrısınımı?
O ağrını yatırtsın deyə sığındığım amma sevgini orada da
həmişə amma həmişə itirdiyim soyuq küləklərimi?
Otağımın tavanındakı,yoxsulluğumu və kimsəsizliyimi xərc edib
içinə doldurduğum o dərin o sonsuz çatlaqların altında,
sən deyə hər gecə girdiyim o vaxtsız ölümlərimi?
Gözlərindən azadlığa axan mavi çaylarda boğulduğum canım sevgilim,
söylə sənə nəyi izah edim?


Mənə həyatdan daha pis davran...

İndi burada deyilsən...
Amma eşidirsən məni bilirəm,
bağla gözlərini mənim üçün və dinlə nə olar:
Bax məhrum...Bunun mənasını bilirsənmi?
Yoxluğun; ürəyimdəki bu ulduzsuz,
bu dibsiz qaranlıq gecə...Yoxluğun;
otağımın divarlarına asdığım surətlərinə baxarkən,
gözlərində unutduğum dalğın gözlərəm...Yoxluğun;
könül bağçandan qopardıb verdiyin üçün soldurmayıb qurutduğum və
eynilə sevdam kimi sonsuzluğa məhkum etdiyim bu ağ güllərin,
sırf qələmini dəydirdiyin üçün atmağa qıya bilmədiyim bu kağızlar,
hədiyyələrini qucaqladığın paket kağızların,sən gedincə;
hələ sənin qoxunu verir deyə üzərimə geydiyim və dərin dərin tənəffüs etdiyim geyimlərin...


Mənə həyatdan daha pis davran...

Yoxluğun;əlinin,qoxunun,
nəfəsinin dəydiyi hər şeyi dünyanın ən qiymətli xəzinəsi kimi saxlayan,
bu yarı dəli,bu həyatdan qopuq ruhum.Bağla gözlərini və mənə bax.
Mən deyə nə varsa gördüyün, istə o sənin yoxluğun..
Səhərə qarşı çalan telefonumun ucunda "nə olar mənə həyatdan daha pis davran"
deyə-deyə sayıqlayan o incik,o özünə çarpan səsimi?O həmişə çox uzağımdakı,
üzü bir başqasına dönük eşqini izah edərdin.Dəhşətlə izlərdim səni.
Bir ananın qarşılıqsız şəfqətiylə dinlərdim, tək söz belə etmədən.
Sağaltdım yaralarını;o bənövşəyiliklərin və yara izlərinin ağrısını dodaqlarımla aldım,
yoxluğunda qanayan ürəyimin qaranlıq otaqlarında saxlayar;
əlinin,qoxunun və nəfəsinin dəydiyi hər şey kimi onları da yığardım.
Və sonra gedərdin...


Mənə həyatdan daha pis davran...

Məni, ay işığının rütubət qoxulu divarlarına vurduğu,
tək otaqlı sənsizliyimdə eşqimlə,dəliliyimlə,
bu həyata həmişə xarici ruhumla bir başıma buraxar;
masanın üzərinə sənin üçün buraxdığım o tək siqareti yandırar
və gedərdin.İndi məndən sənə həyatdan daha pis davranmamı istəyirsən.
Sırf sənə,seçkilərinə və həyatına eşitdiyim hörmətdən...
"Niyə bir az olsun özünə mərhəmət duymursan?"
deyərək səni qoruma haqqını belə özündə görməyən bu yaralı ruhumdan
sənə pis davranmasını istəyirsən.Hər gecə sən deyə qoynunda yatdığım
ölümün o soyuq nəfəsi,gözlərimi bağlamadan əvvəl,artıq şahidi olduğum
həyatının bədənində buraxdığı o yaraları,bənövşəyilikləri yaxşılaşdırması üçün,
seçkilərinlə xoşbəxt olmağın üçün Tanrıya dualar edən məndən,
sənə pis davranmamı istəyirsən,eləmi?


Mənə həyatdan daha pis davran...


İndi burada deyilsən.Amma məni eşidə bilirsən,bilirəm.
Bağla gözlərini mənim üçün və dinlə nə olar.
Bunu sənə ancaq bir dəfə söyləməyə cəsarətim var... Eşq...
Hələ üzündə daşıdığın o dərin,o heç cür yaxşılaşmayan yara icazə deyil sevimli.
O iz ehtirasdır,o iz eqoizmdir,o iz sənə deyil özünə tapınan bir ehtirasdır.
O iz sənin o sonsuz və həmişə özünü ağrıdan mərhəmətin kimi deyil.
O iz sən kimi deyil sevimli.Sən həmişə sənə həyat qədər pis davrananları sevdin.
Sakit məndən də bunu istəmə nə olar,edə bilmərəm...


Mənə həyatdan daha pis davran...

Sən məni heç tanımadığın bir şəhərin tək otaqlı və
rütubət qoxusu verən bir evində, eşqimə və ölümümə buraxdın.
Məni nəfəssiz,ümidsiz,sənsiz buraxdın.
Mənim o kövrək hirsim yalnız öz ürəyimin qanad idi;sənin üzündəki o müqəddəs
amma o artıq dayanmadan qanayan işığı deyil.
Üsyanlarımın qışqırığı bu kimsəsiz ömürümə batdı həmişə;
sənin azadlığına deyil. Fırtınalarında süründürüldü eşqimiz.
Qorxularının, yaralı keçmişinin,
nizamsız mənliyinin dalğalarında məni itirib-
itirib sonra yenidən tapdın.
Səni həmişə uzaqlara çağıran o təklik küləyinin
boran etdiyi parçalanmış xülyalarını yenidən yığdım sənsizlik sürgünlərimdə.
Qanayan sevdamı,vurğunu olduğum üzündəki o müqəddəs işıqla qucaqladım.
Sığındığım bu dincliyin əvəzinin həyatımla ödədim həmişə.


Mənə həyatdan daha pis davran...

Bilmədiyim yollardan keçdim qanadaraq özümü.
Və indi suallar cavablarını tapdı.Sükunətin və güvənin o müdrikliyində süzülür eşqimiz.
Artıq,bilirsən ki;sevgimin inadı heç qırılmayacaq.
Üzümdə gördüyün,o bu dünyaya aid olmayan yaxşılıq və
ən çətin anlarımda çıxdığını söylədiyin o "qeyri-qanuni təbəssüm"
bir dəfə olsun sönməyəcək.
Mənim sonsuz sevdiyim,bağışla amma,əvəzi əbədi sənsizlik olsa da