Haqqinda.az

Bacıma məktəb çantası almaq istəyirdim. Həmişə bacımın çanta pulu cibimdə darıxırdı. Həmişə o pul bütün pullarımdan seçilərək cibimin bir küncünə toplanırdı. Kim bilir, bəlkə də əcəl neçə dəfə məni bacımın çanta puluna bağışlamışdı.
Əvvəlçə mağazalara baxdım. Xoşuma gələn çanta olmadı ki, olmadı. Özümü bazara verdim. Kök bir arvadın əlindəki qırmızı çanta məni çağırırdı. Lap gözəl çanta idi. Arvada yaxınlaşdım.
—Ay xala, neçəyədi bu çanta?
—Bıy, xalan boyuna qurban, Heç neçəyə. On beşdən satmışam, ona götür.
Düzü, çox baha idi. Öz qiyməti altı manat olardı, ya olmazdı.
—Çox baha verirsən, xala.
—Baha deyil, xala sənə qurban. Üstümüzə o qiymətə çıxır.
Nə qədər çalışdım, çantanın qiymətini yendirə bilmədim. Cibimi tökdüm. Cəmi doqquz manat pulum var idi. Bir manatım çatmırdı.
—Xala, çəmi doqquz manat pulum var. Tələbəyəm, xahiş edirəm, götürün.
—Yox, xala qurban, kəsmə pulumu. Bu gözəllikdə çantanı o qiymətə satsaydım, öz qapımda satardım. Gözlə, pulun düzələndə gəlib alarsan.
—Yoxumdur, xala, olanım budur, doqquz manat.
—Nə üzdü oğlansan, ə. Sən öl, polis çağıraram bu saat.
Mən əsəbləşdim.
—Ay xala, insafın, mürvətin olsun. Heç imanın yoxdu sənin. On manata çanta olar?
O cəld qolumdan tutub, özünə tərəf çəkdi. Yavaşca qulağıma dedi.
—Oğul bala, bilirsən nə var? İnsaf ərə getdi. Qonşumuz idi. Bu geçə qaçırdıblar. Xoşbəxt olsun, qəşəng qızıydı.
Mən donub qalmışdım. Nə İnsaf? İnsaf kimdi? Arvad qolumu buraxmırdı.
—Oğul bala, sonra Mürvəti soruşdun? Mürvət də öldü. Çox yaxşı kişiydi. Bir geçənin içində infarkt oldu. Allah ölənlərinizə rəhmət eləsin, bala.
Mən arvadın əlindən çıxmaqa çalışırdım. O biri arvadlar da mənə baxırdılar. Bilmirdim nə edim? Xəcalət təri məni basmışdı.
—Oğul bala, qaldı ki, İman. Onu da bu yaxınlarda tutdular. Yazıq guppultu ilə getdi. İşlədiyi idarədə gəmi çıxmışdı.
Özümü arvadın əlindən güclə qurtardım. Qırmızı çantanın məhəbbətini ürəyimdən sildim. Bacımın rəngli karandaşları, mürəkkəb ləkəli barmaqları hey fikrimdə dolaşırdı.
Aradan on gün keçmişdi. Avtobusla evimizə gedirdim. Arxadan qoca bir arvadın gileyli səsi eşidilirdi.
—İndiki çavanlarımız qocalara hörmət etmirlər. Anaları yaşındayam. Səhərdən ayaq üstə dayanmışam. Qıçlarım qırılır. Heç birində mərifət yoxdur.
Arxaya çevrildim. O idi. Qırmızı çantanı satan arvad. İstədim deyəm ki, ay xala, mərifəti tutublar. Demədim. Çünki bizimlə Mərifət adında bir oğlan oxuyurdu. Çox yaxşı oğlanıydı. Qoca arvad isə hey danışırdı. Gəncliyin adına min cürə böhtanlar yağdırırdı. Mən qalxıb yerimi ona verməli oldum. Fikirləşdim ki, necə olsa o anadır. Xəstədir bəlkə. Bir sözlə, o hər şeydən əvvəl anadır. Vəssalam. Sonra ürəyimdə buna əks fikir doğdu. Əgər o anadırsa, niyə qırmızı çantanı mənə vermədi. Axı bir manatım çatmırdı. İndi bacımın yanına çantasız qayıdıram. O mənim qabağıma yüyürəcək, məndən çanta istəyəcəkdi. Nə deyəcəyəm ona? Yenə ürəyimdə buna əks fikir doğdu. O, çantanı mənə satmasa da anadır. Hər şeydən əvvəl, ana!