Köhnə nağıllardan oxuyuruq Leyli-Məcnun sevgisini. Bizə qəribə gəlir sevgidən dəli olub səhralara düşmək. Qeysin dönüb Məcnun olmağı ağlatmır, güldürür bizi. Fərhadın dağ yarmağı, Kərəmin saz çalmağı axmaqlıq gəlir daha. Olmasın Leyli, olmasın Əsli, olmasın Şirin, olsun bir başqası. Nə fərqi var, deyə düşünürük. Günlük sevgilər dəbdədi indi. Səhər tanışlıq, günorta bulvar skamyası, axşam “səni sevirəm”... Kəpənək Sevgilər yaşayırıq, bir günlük. Daha bir gül bəs eləmir, laləzar axtarırıq. Gül, bülbülün nəğmələriylə maraqlanmır, yaşadığı qəfəsə, yediyi yeməyə baxır. Bülbülün fikri, gülün yetişdiyi torpaqda deyil, bağbanın cibindədir...
Daha məktub yolu gözləyən yoxdur. Saatlarla poçt qutusunun qapağını gözləriylə döyən baxışlar tapılmır. Həsrətin ömrü bir telefon zəngi Ardı »