Haqqinda.az

Günlərin bir günü səhər Qoca Su Siçanı başını yuvasından çıxartdı. Onun xırda kinli gözləri, qısa tikanlı bığları vardı və quyruğu bir qədər qara rezinə bənzəyirdi. Gölməçənin içində sarıbülbülə bənzəyən balaca ördək balaları üzməyə çalışırdılar; Ana Ördək isə təmiz ağ rəngdə idi, qırmızı ayaqları vardı və balalarına suya necə baş vurmağı öyrətməyə çalışırdı.

Ana Ördək balalarına deyirdi:

- Başınızı suya vura və orda saxlaya bilməsəniz heç vaxt mötəbər cəmiyyətdə yaşaya bilməzsiniz.

Ana Ördək dəqiqəbaşı balaca balalarına suya baş vurmağı və orda necə qalmağı göstərirdi. Lakin ördək balaları ona heç diqqət də vermirdilər. Onlar çox balacaydılar və görünür, mötəbər cəmiyyətdə yaşamağın üstünlüklərini qanmırdılar.

- Ay sizi, dəcəllər! Sözə niyə baxmırsız!?- deyə Su Siçanı qışqırdı.- Elə boğulsanız yaxşıdı!

- Niyə belə danışırsan? - Ana Ördək dilləndi.- Uşaq olmamısan? Hamımız öyrənə-öyrənə gəlmişik də. Əvvəli çətin olur, gərək valideynlər səbr etsin.

- Ah! Nə dedin? – Su Siçanı ufuldadı.- Axı mən valideynlik hissindən uzağam. Mən evli deyiləm, ailə həyatının da nə demək olduğunu bilmirəm. Düzü, heç evlənmək fikrim də yoxdu... Əlbəttə, sevgi yaxşı şeydi, amma məncə dostluq ondan daha qiymətlidir. Bu dünyada həqiqi dostluqdan savayı nəciblik yoxdur. Buna da çox nadir hallarda rast gəlmək olar...

Bu vaxt yaxındakı söyüd ağacının budağında oturub söhbətə qulaq asan Yaşıl Kətanquşu soruşdu:

- Sizcə, əsl dost necə olur, hə?

- Hə, hə, elə mən də bunu bilmək istəyirəm!- Ana Ördək dedi; o, üzə-üzə gölməçənin o biri başına qədər getdi və sonra başını suya salıb ayaqlarını yellətdi, bununla da balalarına daha bir yaxşı nümunə göstərdi.

- Bu nə sarsaq sualdır!- Su Siçanı çımxırdı.- Sədaqətli dost o deməkdir ki, mənə sadaqətli olsun, vəssalam...

- Bəs siz özünüz? Siz sədaqətlisinizmi?- deyə cikkildəyə-cikkildəyə gümüşü budaqlarda hoppanıb xırda qanadlarını ağaca çırpan balaca bir sərçə soruşdu.

- Başa düşmürəm, bunun mənə nə dəxli var axı?- Su Siçanı təəccübləndi.

Bunu görən Yaşıl Kətanquşu dedi:

- Onda gəlin mən sizə bu mövzuda bir hekayət danışım.

Su Siçanı soruşdu:

- Mənim haqqımdadır? Belə olsa, qulaq asaram... Mən nağılı çox xoşlayıram.

- Sizə də aiddir, - Yaşıl Kətanquşu cavab verdi və aşağıdan uçub sahilə qondu; o, Həqiqi Dost nağılını danışmağa başladı:

“Biri vardı, biri yoxdu, Hans adında vicdanlı bir balaca oğlan vardı”.

Bu vaxt Su Siçanı onun sözünü kəsərək soruşdu:

- O, tanınmış adam idi?

- Yox, yox, onda qeyri-adi heç nə yox idi, yalnız xeyirxah ürək sahibi idi, vəssalam. Bir də gülməli sifəti vardı, üzündən isə heç vaxt təbəssüm əskik olmazdı... O, bapbalaca bir daxmada yaşayırdı və hər gün öz bağında işləyirdi. Əyalətdə onun bağı kimi gözəl bağ yox idi. Burda türk qərənfillərindən tutmuş qaymaqçiçəyinə qədər, həmçinin quşəppəyi, fransız şəbbusu, ağ və qırmızı qızılgüllər, bənövşəyi krokuslar, qızılı və qırmızı bənövşələr də vardı. Hələ ətirli mərzə, reyhan, sırğagülü, çöltərəsi, süsən çiçəyi, nərgiz gülü və qərənfilləri demirəm, bunlar növbə ilə açır, hər tərəfi bəzəyirdi. Burada hər fəslin öz rəngi olurdu, daha doğrusu güllərin rəngləri də fəsillər kimi dəyişirdi. Buna görə də bağ hər zaman füsunkar olur, ətir saçırdı. Balaca Hansın çoxlu dostları vardı, lakin onun ən çox sədaqət bəslədiyi bir dostu da vardı, adı Böyük Hyu Miller[4] idi. Düzü, Hyu Miller çox varlı bir dəyirmançı idi. Balaca Hansa elə bağlanmışdı ki, onun bağının yanından heç vaxt elə belə ötmürdü, mütləq Hansa baş çəkər, bir yerə tələsəndə belə hökmən vaxt tapıb hasardan bağa tullanar, bir səbət gül dərər, ciblərini də gilənar, gavalı və digər payız meyvələri ilə doldurub gedərdi. “Həqiqi dostların hər şeyləri ümumi olmalıdır”- Dəyirmançı bu sözləri hər dəfə təkrar edəndə Balaca Hans da başını tərpədib gülümsəyərdi. Hansa elə gəlirdi ki, belə yüksək ideal və düşüncə sahibi olan dost çox yaxşıdır. Əlbəttə, hərdənbir qonşular buna təəccüb edirdilər: axı nə üçün altı südverən inəyi, böyük qoyun sürüsü, yüzlərlə kisə unu olan Dəyirmançı bir dəfə də olsun Balaca Hansa təşəkkürdən-zaddan eləmir; lakin Hans özü belə xırda şeylər barədə düşünməzdi, daha çox Dəyirmançının təmənnasız dostluq haqqında danışıqlarına qulaq asardı...

Beləcə Hans öz bağında işləyir, yazda, yayda və payız fəslində güzaranı xoş keçirdi. Lakin qış gələndə bazara nə meyvə, nə də gül apara bilirdi, çünki bunların heç biri qışda olmurdu. Bu zaman Balaca Hans çox əziyyət çəkirdi, soyuq və aclıq onu üzürdü. Çox vaxt o, şamsız uzanıb yatırdı, bir az qurudulmuş armud, yaxud da bərk qozdan ağzına atıb yuxuya gedirdi. Həm də axı qışda o, daha çox tənha olurdu; belə vaxtlarda Dəyirmançı heç vaxt ona dəyməzdi.

“Qış qurtarmayana kimi Hansa dəyməyin mənası yoxdur”, Dəyirmançı arvadına deyirdi. “Əgər bir adam əziyyət çəkirsə onu gərək yalqız buraxasan, gediş-gəlişinlə narahat etməyəsən. Hər halda, mən dostluğu belə başa düşürəm; məncə, düz deyirəm. Yaxşı olar ki, yazı gözləyim, onda ona baş çəkərəm. O da mənə təzə açılmış güllərdən bir səbət verər. Bilirəm ki, bu, onun özünə də xoş gələcək”.

“Sən başqaları barədə düşünürsən”, - arvadı dedi. O, sobanın yanında öz sevimli kreslosunda oturmuşdu. Sobada şam ağacının budaqları çırtıldayırdı. “Çox düşündürücüdür, -deyə əlavə etdi.- Dostluq barədə dediklərinə elə bircə qulaq asasan. Vallah, o üçmərtəbəli evdə yaşayan və barmağında qızıl üzük olan bizim keşiş var e, sən ondan da yaxşı danışırsan”.

“Bəlkə Balaca Hansı qonaq çağıraq, hə?”- balaca oğlanları dedi. “Yazıq Hans acından ölürsə, öz sıyığımı onunla bölərəm, həm də ona öz ağ dovşanlarımı göstərərəm”. “Axmaqlığa bir bax!” deyə Dəyirmançı çımxırdı. – “Mənim başım çıxmır, səni nə üçün məktəbə göndərirəm, hə? Sən deyəsən heç nə öyrənmirsən? Tutaq ki Hans gəldi... Görəcək ki, isti yerimiz, yaxşı yeməyimiz, bir çəllək qırmızı şərabımız var... Bizə paxıllığı tutacaq... Bilirsən, paxıllıq- dəhşətli şeydir; o, adamı tez bir zamanda korlayır. Mən ki Hansa pislik etmək istəmirəm! Mən onun ən yaxşı dostuyam və qoymaram ki, Hans korlansın. Bundan başqa, əgər Hans bura gəlsə, onda məndən un da istəyəcək. Lakin un ayrı şeydir, dostluq isə ayrı söhbətdir. Bunları qarışdırmaq olmaz!”

“Necə də gözəl danışırsan?!”- Dəyirmançının arvadı isti çaydan bir qurtum vurdu və əlavə etdi: “Hətta yuxum gəldi, yatmaq istədim... Elə bildim ki, kilsədəyəm...”

“Adamların çoxu yaxşı işləyir”,- Dəyirmançı dedi.- Lakin az bir qismi isə yaxşı danışır. Bu da onu göstərir ki, danışmaq işləməkdən daha çətindir və daha qiymətlidir...” Dəyirmançı balaca oğlunun oturduğu stolun o biri başına sərt baxdı, uşaq utandığından dərhal qızardı, başını aşağı dikib ağlamağa başladı. Onun göz yaşları qabağındakı çay fincanının içinə tökülürdü. Hər halda, o, hələ balacaydı, onu bağışlamaq olardı...”

Nağılın bu yerində Su Siçanı soruşdu:

- Hekayət bitdimi?

- Əlbəttə ki yox,-deyə Kətanquşu cavab verdi.- Bu hələ başlanğıcıdır.

- Siz lap həyatdan geri qalmısınız,- Su Siçanı dedi.- Bizim zəmanədə bütün təhsilli adamlar hekayəti axırdan başlayırlar, sonra keçirlər əvvələ, ortasında da tamamlayırlar. Təzə metod budur. Mən bu haqda bir nəfər ədəbi tənqidçidən eşitdim; bu yaxınlarda o, gölün ətrafında bir cavan oğlanla gəzişirdi. Bu metod barədə təfsilatı ilə danışırdı. Axı o, səhv edə bilməzdi; başı daz idi, gözlərində mavi eynək vardı. Hər dəfə cavan oğlan ağzını açıb danışmaq istəyəndə, tənqidçi deyirdi: “Cəfəngiyyatdır!”. Yaxşı, davam edin, danışın hekayətinizin ardını görüm. Mənim Dəyirmançıdan xoşum gəldi. Mənim də onun kimi ağıllı düşüncələrim var. Bizim ümumi cəhətlərimiz çoxdur!

Kətanquşu budaqdan-budağa tullana-tullana sözünə davam etdi:

- Hə, deməli, sonrası belə oldu; qış mövsümü qurtaran kimi bağda çiçəklər tumurcuqlanmağa başladı. Dəyirmançı Hyu arvadına dedi ki, Balaca Hansa baş çəkmək istəyir.

“Sənin necə böyük xeyirxah ürəyin var!”- arvadı dedi. “Həmişə başqaları barədə düşünürsən! Amma bir səbət gül gətirməyi unutma!”

Böyük Hyu külək dəyirmanının qanadlarını qalın dəmir simlərlə bağladı və yekə bir səbətlə təpəni aşıb Hansgilə getdi. Dəyirmançı dedi:

- Sabahın xeyir, Balaca Hans!

- Sabahın xeyir!- deyə Hans gülümsədi.

- Qışı necə keçirtdin?

- Eh, dostum, sağ ol ki, narahat olursan, soruşursan; bilirsən, qış çox ağır keçdi. Allaha şükür, indi yaxşıyam, yaz gəlib; güllərim də yaxşıca açmışdır...

- Biz bütün qışı sənin barəndə düşünürdük. Deyirdik, görən Hans necə yaşayır?- Dəyirmançı dedi.

- Nə yaxşı, məmnun oluram eşitməyimə,- Hans dedi. - Yoxsa elə bilirdim məni tamam unutmusuz.

- Hans, bu nə sözdür, eyib deyil?! - Dəyirmançı dilləndi. – Dostu unutmaq olar? Görürsən necə gözəl sözdü?! Sən hələ həyatın poeziyasını başa düşmürsən! Bəh, bəh, bəh! Güllərin necə qəşəng açıb e!!!

- Əlbəttə, onlar çox gözəldi!”- Balaca Hans dedi,- Bəxtimdən bu il gör nə qədər çiçək açıb?! Mən onları şəhərə aparmaq istəyirəm. Burqomisterin[5] qızına satmq istəyirəm. Onun puluna özümə əl arabası alacam...

- Əl arabası? Sən onu satmısan ki? Necə da sarsaqlıq eləmisən?!

- Hə, satmışam!”-Hans ah çəkdi.- Məcbur oldum. Bilirsən, qışda mənimçün çox ağır oldu; hətta çörək almağa pulum yox idi. Əvvəlcə paltomun gümüş düymələrini satdım, sonra da gümüş zəncirimi; daha sonra isə o yekə qəlyanımı satdım... Axırda da məcbur olub əl arabamı satdım... Lakin mən onların hamısını geri alacağam...

- Hans!- deyə Dəyirmançı səsini yumşaltdı. - Mən öz əl arabamı sənə hədiyyə edərəm! Düzdür, onu bir qədər təmir eləmək lazımdır! Bir tərəfi tamam sökülüb, təkərlərindəki milləri bir az əyilib; buna baxmayaraq, mən onu sənə verəcəyəm! Bilirəm, bu, mənim tərəfimdən alicənablıqdır və hətta bu hərəkətimə görə çoxları mənə tənə vuracaq, məni axmaqlıqda qınayacaqlar; nolar, qoy desinlər. Mən ki belə deyiləm. Düzdü? Məncə, dostluqda əsas məsələ səxavətli olmaqdır. Bundan başqa mənim axı təzə əl arabam var... Deməli, danışdıq. Köhnə əl arabam səninkidir...”

- Doğrusu, siz çox əliaçıqsınız, - Hans dedi və onun yumru sifəti məmnunluqdan yanırdı. – Mən onu asanca təmir edərəm; araba üçün evdə taxtam da var...

- Taxtan da var?!”-deyə Dəyirmançı sevincək dilləndi. – Nə yaxşı, deməli, mən o taxtaları öz anbarımın damına vura bilərəm! Anbarın damında yekə bir dəlik var, oranı örtmək üçün elə bu taxtalar yarayar... Əgər o dəliyi tutmasam, taxılım məhv olacaq! Necə də vaxtında yadıma saldın! Görürsən, bir xeyirxah işdən, başqa xeyirxah iş çıxır! Mən sənə əl arabası verirəm, sən də mənə taxta verərsən! Əlbəttə, əl arabası taxtadan çox bahadır, lakin əsl dost buna qətiyyən fikir verməz! Di tez elə, taxtaları bəri ver, mən elə bu gün anbarın damını təmir edəcəm!

- Əlbəttə, əlbəttə,” deyə Balaca Hans talvara girib bütün taxtaları çıxartdı...

- Taxtaların çox da iri deyil,- Dəyirmançı dedi. - Mən bunların hamısını götürüb aparsam, qorxuram, sənə əl arabanı təmir etməyə qalmasın... Neyləmək olar, gərək bağışlayasan da. Bir halda ki, mən əl arabamı sənə verirəm, sən də gərək bundan əlavə mənə təşəkkür əlaməti olaraq bir qədər gül verəsən. Budur, səbət də gətirmişəm. Xahiş edirəm səbəti ağzına kimi doldurasan.

- Ağzına kimi?- deyə Hans qəmli-qəmli soruşdu. Doğurdan da Dəyirmançı yekə səbət gətirmişdi. Balaca Hans bilirdi ki, əgər o, bu səbəti ağzına kimi doldursa, onda bazara satmağa heç nə apara bilməyəcək. Hans sevimli gümüş düymələrini qaytara bilməyəcəyindən qorxurdu.

- Hə, hə, əlbəttə!- Dəyirmançı dedi, - bir halda ki, sənə əl arabası vermişəm, məncə, müqayisədə bu gül səbəti heç nədir. Ola bilsin ki, düz demirəm, lakin mənə elə gəlir ki, dostluq, əsl dostluq hər cür xudbinlikdən uzaq olmalıdır!

- Mənim əziz dostum, mənim ən yaxşı dostum,- Hans ucadan dedi.- Bütün güllər sənə qurbandır! Bizim dostluğumuz hansısa gümüş düymədən daha qiymətlidir!

Beləliklə, Hans bağa girib bütün gülləri dərdi və Dəyirmançının səbətinə yığdı.

- Sağlıqla qal, Balaca Hans! – deyə Dəyirmançı bir əlində Hansın verdiyi taxtaları, o birində isə gül dəstələri ilə dolu səbəti götürüb yola düşdü.

- Hələlik!- Hans dedi və yenidən torpağı belləməyə başladı. O, dostunun verəcəyi hədiyyə barədə məmnunluqla düşünürdü. Növbəti gün səhər Hans həyətdə işləyərkən küçədən Dəyirmançının səsini eşitdi:

- Heyy, Hans!

O, nərdivandan düşüb bağa girdi, sonra hasardan küçəyə boylandı. Dəyirmançı belində yekə bir un kisəsi küçədə durmuşdu.

- Əzizim, Hans,- Dəyirmançı dedi, - Mənim un kisəmi də bazara apararsanmı?

- Bağışla, dostum, -Hans cavab verdi. – Bu gün mənim çoxlu işim var; gülləri sulamalıyam, diblərini alaqdan təmizləməliyəm...

- Pahoo, bu, dostluq olmadı ki, Hans! Mən sənə əl arabamı verirəm, sən gör mənə nə deyirsən?!

- Bu nə sözdür, elə deməyin!- deyə Hans bir qədər ucadan cavab verdi. – Allaha and olsun, mən dostluğa sədaqətliyəm...

Və Hans papağını başına qoydu, ağır un kisəsini belinə alıb yola düşdü.

Hava isti, yol tozluydu; yolun yarısını qət eləməmiş Balaca Hans yoruldu və gücdən düşdü, dincini almaq üçün dayandı. Hans yalnız günortadan sonra bazara çatdı. Bazarda bütün günü unu satmaq üçün sövdələşdi və nəhayət, unu yaxşı qiymətə sata bildi və dərhal evə döndü ki, yolda quldurlara rast gəlməsin.

“Yaman ağır gün idi!”deyə Balaca Hans yatağa uzanarkən düşündü. “Yaxşı ki, Dəyirmançının xahişini yerə salmadım. Axı o, mənim ən yaxşı dostumdur. Həm də axı o, öz əl arabasını mənə verəcək!”

Səhər tezdən Dəyirmançı pulunu götürmək üçün gəldi; Balaca Hans dünəndən elə yorulmuşdu ki, hələ yataqdan qalxmamışdı.

“Hans, vallah, sən yaman tənbəl adamsan,- Dəyirmançı dedi və əlavə etdi: - Nəzərə alsaq ki, sənə əl arabası verəcəm, onda gərək çox çalışasan... Tənbəllik çox böyük günahdır və düzü, istəmirəm ki, mənim dostlarım astagəl və tənbəl olsunlar. Açıq danışdığıma görə gərək məndən inciməyəsən. Əlbəttə, əgər mən sənin dostun olmasaydım, səninlə belə danışmazdım. Dostuna gərək hər şeyi düz deyəsən. Görürsən çoxları dostluq barədə gözəl sözlər deyir; lakin həqiqi dost gərək acı həqiqəti söyləsin. Əsl dost belə hərəkət etməlidir, Hans, bu, işin xeyrinədir.

- Bağışla,- Balaca Hans gözlərini ova-ova dilləndi.- Dünən bərk yoruldum, dedim, bir az çox yatım, dincimi alım. Quşların səsinə qulaq asım. Axı sən bilirsən ki, səhərlər quşların səsinə qulaq asmaq adama ləzzət verir, bundan sonra mən daha yaxşı işləyirəm.

- Əhsən, çox yaxşı!- Dəyirmançı Hansın kürəyinə vurdu.- Elə mən də istəyirəm ki, durub geyinəsən, sonra da gedək mənim dəyirmanıma, anbarın damını örtəsən.

Yazıq Hans onun dəyirmanına getmək istəmir, öz bağında işləmək istəyirdi. İki gün idi ki, bağındakı güllərə su verə bilmirdi. Lakin o, yenə dostunun xahişini yerə sala bilmədi. “İmtina etsəm yaxşı düşməz, axı o, mənim dostumdur...” düşündü. Sonra utancaq və həlim bir səslə soruşdu:

- Gələ bilməsəm məndən inciməzsən ki? Mənim işim var...

- Bu, heç yaxşı olmaz. Hans! – Dəyirmançı cavab verdi,- Düşünürəm ki, mənim sənə verəcəyim əl arabası müqabilində bu, çox xırda bir işdir. Əlbəttə, sən gəlməsən, gərək özüm gedib bu işi görəm...

- Ahhh, nə danışırsan? Mən bu saat gəlirəm,- deyə Balaca Hans çarpayıdan cəld qalxıb geyindi və Dəyirmançının anbarına yola düşdü. Hans gün batana kimi orada işlədi. Günün sonunda Dəyirmançı gəlib gümrah səslə soruşdu:

- Damı düzəltdinmi, Hans?

- Hər şey hazırdır,”- deyə Hans yorğun-yorğun nərdivandan düşdü.

- Ah, başqası üçün görülən işin sevincindən yaxşı şey yoxdu...

- Bu mənalı sözləri eşitmək özü böyük üstünlükdür, doğurdan adam sənə qibtə edir bu sözləri bildiyinə görə,- deyə Balaca Hans alnının tərini sildi.- Təəssüf edirəm ki, səndəki qabiliyyət məndə yoxdu; mən bu cür gözəl fikirləri ifadə edə bilmirəm!

- Darıxma, sən də bunu edə bilərsən, amma gərək çalışasan öz üzərində,- Dəyirmançı cavab verdi.- Hazırda sən təcrübə keçirsən, sonra nəzəriyyəni də öyrənərsən.

- Səncə, mən sənin kimi danışa bilərəm?- Balaca Hans soruşdu.

- Mənim qəti şübhəm yoxdu buna... Amma indi sənə evə getmək lazımdır, yaxşıca istirahət etməlisən... İstəyirəm ki, sabah mənim qoyun-quzularımı otlağa, dağa aparasan...

Yazıq Hans boyun qaçırmağa cürət etmədi. Ertəsi gün sübh tezdən Dəyirmançı qoyun-quzularını Balaca Hansın qapısına gətirdi və Hans onları dağlarda otarmağa apardı. Hans qayıdanda çox yorulmuşdu və elə oturacaqda da yuxuladı. Hava açılanda yuxudan ayıldı və öz-özünə pıçıldadı: ”Bağda əsl işləməli vaxtdır, axır ki bunu edəcəm!”

Hans dərhal başladı işləməyə. Lakin o, heç cür əməlli-başlı işləyə bilmirdi; güllərinə qulluq etməyi tamam yadırğamışdı. Çünki dostu Dəyirmançı ona tez-tez müxtəlif tapşırıqlar verər, gah da onu dəyirmanında işlətməyə çağırardı. Balaca Hans olmazın əzab çəkirdi; ona elə gəlirdi ki, güllər də artıq bilir ki, Hans onları unudub. Lakin bununla belə Hansın bir təsəllisi vardı: Dəyirmançı dostu ona əl arabası bağışlayacaqdı və bu da onunçün səxavətli olmağın bariz nümunəsiydi...”

Beləcə, Balaca Hans Dəyirmançı dostuna həmişə kömək edirdi; Dəyirmançı da öz növbəsində ona dostluqdan gəlişi gözəl sözlər deyərdi; bəzən bu sözlər elə bəlağətli olurdu ki, Hans onları qeyd dəftərçəsinə yazar, sonradan yazdıqlarını mütləq oxuyar və öyrənərdi.

Günlərin birində Balaca Hans evdə sobanın yanında oturmuşdu. Birdən qapı bərkdən döyüldü. Çox qorxulu bir gecəydi. Bayırda külək əsirdi; külək elə vıyıldayırdı ki, elə bilirdin bayırda çovğun var. Hans əvvəlcə elə bildi bu, küləyin səsidir. Lakin qapı yenə bərkdən döyüldü: taqq, taqq, taqq... “Yəqin kimsə yoldan ötənin birisidir, bədbəxt,” deyə Hans düşündü və qapını açmağa tələsdi. Nə görsə yaxşıdır: Dəyirmançı bir əlində fənər, o biri əlində isə əsa dayanıb ona baxır:

- Hans, əzizim, mənə bədbəxtlik üz verib,- Dəyirmançı bildirdi.- Oğlum nərdivandan yıxılıb əzilmişdir. Həkim dalınca getmək istəyirəm, lakin o, çox uzaqda yaşayır; hava da yaman küləklidir. Mənim əvəzimə sən getsən yaxşıdır. Bilirsən ki, əl arabamı sənə verəcəyəm, bunun müqabilində sən mənə bir iş görməlisən, ya yox?!

- Əlbəttə, əlbəttə,- Hans ucadan dedi. – Sən ki bura gəlmisən, məndən xahiş edirsən, bu elə mənə bəsdir. Bu saat gedərəm. Amma bircə xahişim var ki, fənəri mənə verəsən. Zülmət gecədir, göz-gözü görmür, birdən yıxılıb kanala-zada düşərəm.

- İncimə. Hans, bunu verə bilmərəm,-Dəyirmançı dedi.- Fənəri lap təzə almışam, buna bir şey olsa, neylərəm?!

- Eybi yox, mütləq deyil! Fənərsiz də ötüşərəm,- Hans dedi.

O, xəz paltosunu geyindi, yun qırmızı papağını qoyub şarfını boynuna bağladı, gecənin qaranlığında çölə çıxdı.

Bayırda əməlli-başlı boran qopmuşdu. Zülmət gecədə Hans yolu güclə ayırd edə bilirdi. Külək o qədər güclüydü ki, Hans az qala yıxılacaqdı. Lakin o, birtəhər güc tapıb yeriyirdi. Üç saatdan sonra Hans nəhayət Həkimin evinə çatdı, qapını döydü.

- Kimdir? –deyə Həkim yataq otağının pəncərəsindən boylandı.

- Balaca Hans, ser!

- Nə istəyirsən, Balaca Hans?

- Dəyirmançının oğlu nərdivandan yıxılıb və bərk zədələnib. Dəyirmançı çox xahiş elədi ki, siz gələsiniz...

- Yaxşı, gəlirəm!

Həkim dərhal əmr etdi ki, atı yəhərləsinlər. O, iri çəkmələrini geydi, fənərini götürdü və çölə çıxdı. Sonra atını Dəyirmançının evinə sarı sürdü. Balaca Hans isə onun dalınca demək olar ki, sürünə-sürünə gedirdi. Çovğun-qiyamət lap gücləndi, yağış leysan kimi töküldü. Hans artıq yolu görmürdü, Həkimin atını da çoxdan itirmişdi. Nəhayət, o, tamam azdı və dərin bir bataqlığa girdi. Bura dəhşətli bir yer idi; orada dərin quyular vardı. Yazıq Hans bu bataqlıqda da boğulub qaldı. Ertəsi gün onun meyiti çobanlar tərəfindən tapıldı və evinə gətirildi.

Dəfnə bütün kənd gəlmişdi. Çünki Balaca Hansı hamı tanıyırdı. Dəyirmançı göz yaşı tökənlərin lap qabağında durmuşdu.

“Mən onun ən yaxşı dostu olduğum üçün ən yaxşı yerdə də durmalıyam”,- o, dedi.

Beləliklə, o, qara örtüklü tabutun qabağında gedir, hərdənbir dəsmal çıxarıb gözlərini silirdi.

Mərasim bitəndən sonra kənd adamları karvansarada yığılıb şərab içir, şirin çörək yeyir, Balaca Hansın xatirəsini yad edirdilər. Kəndin Dəmirçisi dedi:

- Balaca Hans bizim hər birimiz üçün böyük itkidir.

- Mənim üçün isə ikiqat itki oldu, -deyə Dəyirmançı dilləndi.- Təsəvvür edin ki, mən ona az qala öz əl arabamı hədiyyə eləmişdim. İndi qalmışam belə, bilmirəm arabamı neyləyim... Evdə əl-ayağıma dolaşır. Elə köhnədir ki, onu heç kəsə də sata bilmirəm. Gərək heç kəsə yaxşılıq eləməyəsən, vallah. Bədxərclik adamı ziyana salır...

- Bəs sonrası nooldu?- Su Siçanı soruşdu.

- Noolacaq, elə nağıl burda bitdi də...- Kətanquşu cavab verdi.

- Bəs axı Dəyirmançının axırı necə oldu?- Su Siçanı yenə soruşdu.

- Mən nə bilim necə oldu? Mənimçün bunun heç əhəmiyyəti də yoxdu...

- Mən bilirdim ki, sən onu sevmirsən,- Su Siçanı mızıldadı.

- Siz axı, deyəsən heç hekayənin mənasını başa düşmədiniz?- Kətanquşu qeyd etdi.

- Necə, məna nədir ki?

- Yəni, mənəvi-əxlaqi dəyərini...

- Səncə, hekayənin mənəvi-əxlaqi dəyəri vardı, hə?

- Əlbəttə, vardı!

- Paho! Bunu elə əvvəldən deyə bilməzdin!?- deyə Su Siçanı qəzəbləndi.- Onda heç mən sənə axıradək qulaq asmazdım. Elə mən də həmin tənqidçi kimi “cəfəngiyyatdır!” deyərdim də! Hələ gec deyil!

Beləliklə, Su Siçanı “Boş, mənasız bir şeydir!”deyib uzun quyruğunu tərpədə-tərpədə yenidən gölməçəyə girdi.

Bu vaxt Ana Ördək Kətanquşuna sarı üzüb soruşdu:

- Bu Su Siçanı necəydi, xoşunuza gəldimi? Onun müəyyən yaxşı cəhətləri var. Amma mən bir ana kimi öz adımdan deyirəm ki, bu cür subay və yalqız adamlar yazıqdılar, onları görəndə ağlamağım gəlir.

- Deyəsən, mən onun zəhləsini tökdüm,- Kətanquşu dilləndi.- Məsələ bundadır ki, mən ona mənəvi dəyəri olan hekayət danışdım...

- Oyyy! Bu hər zaman çox təhlükəli bir iş olub!- deyə Ana Ördək cavab verdi.

Mən bununla tamamilə razıyam.