Haqqinda.az

Heç göre bilmediyim, amma
daim hiss etdiyim
gözlerinden bir qurtum nefes
alıb sene yazıram yene...
Ürek mürekkebiyle yazılmış o
qeder
qaralamaya inad seni yaşayıram
setirlerimde...
Sen ve men... İki ayrı şeherin
seherinde eyni güneşle oyanan
iki sevdalı...
Qeyri-mümkünlüyün içinde
yoxluğun acınefesinde " eşqi "
teneffüs eden iki ürek...
Bilirsenmi yağışı dilenen quru
torpaq kimi
her seher heç bilmediyim
nefesini teneffüs edirem men...
Güneşi gözleyen quru yarpaq
kimi axşam
qırmızılığında gelecekmişsen
kimi hemişe seni gözleyirem...
Seninle ürekden sevmeyi
öyrendim men...
Bilirem heç bir zaman qapımı
döymeyecek ellerin ve belke de
heç bir zaman ellerini
tuta bilmeyeceyem ve ellerim
ovuc içlerinde terlemeyecek
belke de heç bir zaman...
Olsun men yene de seni çox
sevirem...
Burax bu dünya bize hesret
borcu olsun...
Deymesin dodaqlarımız
dodaqlarımıza...
Sevgi bu deyilmi ? Yoxluğunda
bele sevmeyi bilmek...
Men seni yoxluğunda bele
sevmeye razıyam...
Eşqi ucaldan bu deyilmi ki onsuz
da? Buralara yağış dolu
buludlar qonaq olduğunda seni
bir daha axtarıram yağışın her
damlasında...
Seninle ürekden sevmeyi
öyrendim men...
Çünki saçlarımı isladan bir yağış
damlası
qeder aydın olduğunu bilirem bu
sevginin...
Senden uzaqda toxunduğum her
şey de ellerinin istiliyini axtarıb
dayanıram...
Halbuki ellerini heç tutmadım ki...
Amma hiss edirem o istiliyi ve o
heç bilmediyim istiliye ele çox
darıxıram ki...
Baxdığım her nöqtede gözlerinin
derinliyindeki ümidi sevirem...
Bilirem gözlerini heç görmedim
amma görmesem de hemişe
seni yaşayıram men...
Seninle yaşayır kimi yaşayıram
senden uzaqlarda buralarda...
Seninle görmeden sevmeyi,
toxunmadan hiss etmeyi
öyrendim men...
Seninle ürekden sevmeyi
öyrendim men..