Haqqinda.az

Addım-addım üzərimizə çökür itkin sevda…
və ağırlığın tərəfindən hiss çoxalır gözlərimizdə…
Əllər bədəndə görüşüncə ağlayır işıqlıq.
Varlıq çəkilir kimsəsiz bir küncə, səssizcə tərəfini müəyyən edir.
Hər şey bizə qarşı, hər şey günə inad böyüyür öz içində.


Halbuki biz tək səbəbimiz üçün yollardayıq.
Sevgiylə irəliləyirik ortaq ümidin işarətlədiyi mənzilə…
…və hələ verilməmiş sözlərin xatirinə üşüyür ürəyimiz.
Titrəyir ürkək qəfəsində günlərlə, gecələrlə.


İtkin sevda...
Bəzən göz-gözə gəlirik. Yağış duasına çıxmış kimi susub,
quruyur dodaqlarımız. Bildiklərimizin tükəndiyi o anda səbəblər də sükut edir
və bağlanır bütün gözlər, bütün yuxular deyilir. Yalan da olsa
xəyallar cisimə bürünür o qısa an içində. Ardından keçmişə gülümsəyirik
eynivaxtlı və qədər həmişə bir addım kənarda bizi gözləyərkən ruhlarımız soruşur.
Tək cavabı rədd edir yarım ağılımız, fərarilik edir bədənindən.
Biz qorxuruq qalanların ortasında. Sevməkdən imtina etməkdən,
yorulmaqdan, geri dönməkdən və yolda itməkdən qorxuruq.
Ən pisi də yenidən "mən" olmaqdan qorxuruq.


İtkin sevda...
Əcəlsiz ayrılıqların iztirabı haqqında izah edilmiş hekayələr düşür yadımıza.
Abelardın qeyri-mümkün Heloise uğruna çəkdiyi ağrılar,
Freudun Marthasına gününü əskik etmədən yazdığı həsrət dolu dibsiz məktublar və
Beethovenin bir sirr kimi saxladığı Ölümsüz Sevgilisinə dair
məzara qədər yükləndiyi çarəsizliyi…


İtkin sevda...

Xatirələr keçərkən təkrar görüşür gözlərimiz
və daha böyük cümlələr qurulur "biz" tərəfində.
O hal içində başlayır ruhlarımız sevişməyə.
Bədənlərimiz torpağın altına girmək narahatlığından birtaraf sanki.
Atəş rəngini geyinib "Eşq" olur o anlarda, hüceyrələrimiz belə yanır.
Həyatın bir kəşfdən ibarət olduğunu anlayırıq o ülvi şəhvətin mərkəzində
və istəməkdən başqa çarəmiz olmadığını.
Yaşamanın özünün "Sevmək" demək olduğunu öyrənirik…
Bir nöqtə kimi… gözlənilən an və mənzildə…