Məhşur həkim Pol Raskin , tələbələrinə qocalığın psixoloji təsirlərindən mühazirə oxumalı idi. Raskin mühazirəyə aşağıdakı misallarla başladı : “Xəstə” nə danışır nə deyilənləri başa düşür.bəzən saatlarla anlaşilmaz şeylər söyləyir.Zaman, məkan və ya şəxs anlayışı yoxdur.Yalnız adı ilə çağıranda reaksiya verir.Onu həmişə kimsə yedirdir , yuyundurur , geyindirir . Dişləri yoxdur . Yeməklərini əzib verməkdən başqa çarə qalmır . Ağzından su axdığı üçün köynəyi həmişə ləkə icində olur . Yeriyə bilmir . Nə vaxt yatıb nə vaxt duracağı məlum deyil . Bəzən gecə yarısı durub qışqırır və heç kimi yatmaqa qoymur . Bəzən sakit , bəzən əsəbi olur . Kimsə gəlib onu yatızdırmayana qədər qışqırıb ağlayır . “
Bu misaldan sonra Raskin tələbələrindən bu “xəstəyə” baxmaq istəyib istəmədiklərini soruşur . Təbii ki , tələbələr bunu edə bilməyəcəklərini söylədilər . Raskin isə hər gün bu işi böyük zövqlə gördüyünü söyləyir . Və gələcəkdə onların bu işi görəcəklərini öyrənəndə tələbələr təəccübləndilər . Daha sonra Raskin “xəstənin” fotoşəklini göstərdi . Bu həkimin 6 aylıq qızı idi . . .
P.S. Əsas məsələ sözü necə demək deyil , necə başa düşməkdir . (Sandra DE Carlo)
Tarix: 01.12.2014 / 14:00 Müəllif: Aziza Baxılıb: 74 Bölmə: Maraqli Hekayeler