Haqqinda.az

Yasli qadin olduqca Allaha bagli
bir adam idi. Her seher
qapisinin agzina cixar ve uca
sesle:Allahim, bize verdiyin her
sey ucun sene sukurler olsun!
deye dua ederdi. Her defe de
yan qonsusunun sesi esidiler,
qonsusu sesi cixdiqca: Allah
yoxdur, Allah yoxdur! deye
feryad qoparardi. Yasli qadin
bundan ne qeder incise de,
sozunden donmezdi. Ertesi
gun yene qapisinin agzina
cixar, dua eder, sonra evine
qayidardi. Qonsusu da inad
olsun deye var gucu ile, Allah
yoxdur, Allah yoxdur! deyib
teselli tapmaga calisardi. Bir
axsam qonsusu yasli qadina
tele qurmagi qerara aldi.
Dukana gedib meyve, terevez,
corek aldi. Doldurdugu
torbalari yasli qadinin
qapisinin agzina qoydu. Ertesi
gun yasli qadin qapini acib
torbalari gordu. Evvelce
teeccublendi, sonra ellerini
Allaha acib sevincle, Sene
sukurler olsun, Allahim.
Gonderdiyin bu nemetler ucun
sene sukurler olsun! deye dua
etdi. Bu vaxt agacin arxasindan
ona tamasa eden qonsusu
seslendi: Allah yoxdur, qadin,
Allah yoxdur! O gorduyun
seyleri de sene men aldim!.
Yasli qadin hec halini pozmadi
ve bu ibretli sozleri dedi: Uca
Allahim! Sene ne qeder sukur
etsem, yene azdir. Hem bu
nemetleri mene gondermisen,
hem de xercini seytana
odetmisen.