Haqqinda.az

ÇİÇEK AÇIYORUM

Bugünde yalnızım. Dünde yalnızdım. Yarında yalnızım. Beynime mıhlanmış binlerce soru, kemirip dururken ben yere vuran güneş ışığında kayboluyorum. Kalbim ıssız, beynim prangalanmış ellerim ise buzdan soğuk. Güneş ışığı her tarafa dağılırken bile ben üşüyorum. İçimde bir istek bir arzu var. Bitmek bilmeyen bir istek. Bir can simidi veya hayata tutunacak bir dal. Bir şey var. Duvarlara bakarken görebiliyorum. Belki yansıma belki de gene beynimin bana oynadığı bir oyun.
Yalnızım. Gözlerimi açıyorum boşluk kapatıyorum boşluk, dolaşıyorum bir çare. Arıyorum, araştırıyorum. Mesken tutmamış bu sefer sokak başları. İnsanlar zombi gibi. Yanlarından geçerken bakmıyorlar bile. Çarpsam dahi ilerliyorum. Bedenler ruhsuz kalmış.
Yalnızım. Gene ağlamaya başlıyorum ama gözlerimde beni bırakmış. Akıtmıyor yaşlarını. Boşaltmıyor, rahatlamıyor. Beynimde milyonlarca çakılmış çivileri hissediyorum. Düşünmeye çalışıyorum canım acıyor. Telafisiz acı. Dayanamıyorum.
Yalnız değilim. Bu sefer kabul etmiyorum. Yalnız değilim. Allah’ım ve kalbim var. Issızda olsa, yosunda tutsa benim bir kalbim var. Evet şu anda hissediyorum. Kalbimde, kalbimin tam ortasında bir yeşerme. Çiçek açıyorum...
Giderek üzdün bizi zaman...