Haqqinda.az

Yasli qadin olduqca Allaha bagli bir adam idi. Her seher qapisinin agzina cixar ve uca sesle:Allahim, bize verdiyin her sey ucun sene sukurler olsun! – deye dua ederdi. Her defe de yan qonsusunun sesi esidiler, qonsusu sesi cixdiqca: Allah yoxdur, Allah yoxdur! – deye feryad qoparardi. Yasli qadin bundan ne qeder incise de, sozunden donmezdi. Ertesi gun yene qapisinin agzina cixar, dua eder, sonra evine qayidardi. Qonsusu da inad olsun deye var gucu ile, Allah yoxdur, Allah yoxdur! – deyib teselli tapmaga calisardi. Bir axsam qonsusu yasli qadina tele qurmagi qerara aldi. Dukana gedib meyve, terevez, corek aldi. Doldurdugu torbalari yasli qadinin qapisinin agzina qoydu. Ertesi gun yasli qadin qapini acib torbalari gordu. Evvelce teeccublendi, sonra ellerini Allaha acib sevincle, Sene sukurler olsun, Allahim. Gonderdiyin bu nemetler ucun sene sukurler olsun! – deye dua etdi. Bu vaxt agacin arxasindan ona tamasa eden qonsusu seslendi: Allah yoxdur, qadin, Allah yoxdur! O gorduyun seyleri de sene men aldim!. Yasli qadin hec halini pozmadi ve bu ibretli sozleri dedi: Uca Allahim! Sene ne qeder sukur etsem, yene azdir. Hem bu nemetleri mene gondermisen, hem de xercini seytana odetmisen...