Haqqinda.az

Peyğember Efendimiz, ümmeti haqqında son derece şefqetli ve merhemetli idi. Ümmeti haqqında daima asan terefi seçerdi. Namazda iken bir uşağın ağladığını eşidse, ona acıyaraq namazını sakitce qılar, uşağın sesini dayandırmaq isterdi. Hele haqqdan qaçanların hallarına acıyar, yaxşı hala düşmelerine göre dua ederdi. O böyük peyğemberin, o müqeddes varlığın merhemeti tekce insanlara deyil, heyvanlara, ağaclara, ekinlere de şamil idi. Mu'te döyüşünde olan İslam ordusuna xitaben bu öyüdleri vermişdi: Uca Allahın adını anaraq onun ve sizin düşmenlerinizle döyüşün. Ancaq gedeceyiniz yerlerde dünyadan çekilmiş rahibler göreceksiniz. Onlara esla toxunmayın. Qadınlar ile uşaqlara şefqetle muamele edin, xurma ağaclarını kesmeyin, evlerini yıxmayın."

Hicretin onuncu ili idi, möhterem oğlu Hezret-i İbrahim, hele on altı aylıq bir mesum olduğu halda vefat etmiş, qızı Fatimetüz-Zehradan başqa övladı qalmamışdı. Bir gül qönçesi kimi açılmadan solan o mesumun halına acıyaraq ağlamış, mübarek gözlerinden şebnem kimi yaşlar tökülmüşdü. Orada olan İbni Avf: "Ya Resulallah! Sen de mi ağlayırsan?" dedi. Hezret-i Peyğember Efendimiz: Gözümüz ağlar, qelbimiz mahzun olur. Ancaq bizden Allah rizasına ters bir söz çıxmaz," deyerek ruhundakı yüksek hissi göstermişdir. Netice: O uca Peyğemberin müqeddes bedeni, bütün kainat üçün bir İlahi rehmet timsalıdır. Bunun üçündür ki, haqqında: ‘’Biz seni alemlere bir rehmet olaraq gönderdik," ayet-i kerimesi nazil oldu.